Andrzej Bargiel Żona – A. Andrzej Bargiel ona Moje obawy o niego rosły. Poza tym nie wiedziałam, jak utrzymamy kontakt przez ten miesiąc bez Jdrka i nie miałam pojęcia, jak planowane są zjazdy z najwyższych szczytów. Czy można korzystać z telefonu satelitarnego. Było zbyt wiele pytań bez odpowiedzi przed Manaslu.Słyszałeś, jak Jdrek mówił o śniegu, lodzie, pęknięciach io tym, jak szybko zjeżdża na nartach. W takich czasach umysł zaczyna ścigać się z możliwościami. Jak sprawił, że poczułaś się na tyle bezpiecznie, by z nim porozmawiać? Dlaczego po prostu nie uciekniesz z jego szponów?
W Zakopanem dzieliliśmy dom. Uważnie obserwowałem jego rutynę przed podróżą. Zauważyłem, że wkłada dużo pracy; jest poważnym trenerem. Kiedy go wezwano, uznałem go za rozsądnego. Że rozumie potencjalną wadę, ale nie zrobi kroku naprzód, jeśli nie jest pewien swoich własnych możliwości. Co więcej, zdaję sobie sprawę, że Jdrek ma duże rozstanie z tym przedsięwzięciem, bo traktuje je raczej jako przygodę niż przykry obowiązek. Nie jest zdeterminowany, by odnieść sukces bez względu na wszystko. Powiedział mi wprost, że nie pójdzie, jeśli pogoda będzie okropna, i że po prostu to odłoży.
Dam sobie jeszcze jedną szansę. Z lepszymi okolicznościami. Nie ma mowy, nie ma jak. Jędrek jest prawym obywatelem. Codziennie jestem świadkiem jego wybryków. Stara się dostosować swój styl życia do otoczenia. Czy kiedykolwiek w pełni to pojmę, zaakceptuję.- Bezpieczna przystań w Na Hali Kondratowej. To było miejsce obchodów urodzin przyjaciela, którego dzielimy. Wcale nie; uspokoić się. Być może iskra była tam, ale minęło trochę czasu, zanim zostaliśmy w związku. Daję sobie radę, chociaż nie spędzam na wzgórzach tyle czasu co on. Od ośmiu miesięcy prowadzę własną działalność gospodarczą.
Wsparcie dla osób na specjalnych dietach. Ponieważ nie czułem, że to jeszcze czas na stałe zamieszkanie w Zakopanem, wróciłem do Bielska. Być może pewnego dnia dojdziemy do punktu, w którym będziemy mogli się ustatkować i zacząć budować dom. Wszyscy jesteśmy chętni do rozwoju i wykorzystania naszego potencjału już teraz. Tak, w tym okresie mojego życia. Potrafiłem pomóc w wielu sytuacjach, ale po uruchomieniu własnej działalności nie byłem w stanie poświęcić tyle czasu na prowadzenie jego spraw. Ciężar obowiązków firmy ciągle mnie przytłacza, a lista coraz dłuższa. Zdecydowanie. Chyba zwariowałabym, gdybym musiała czekać na jego powrót.
Na szczęście nigdy nie było czasu, żebym nie musiał nic robić poza czekaniem. Nie jestem osobą, która lubi się wylegiwać. Zawsze jest coś dla mnie do zrobienia. Kontynuowałem pracę i nadążałem za kumplami, mimo że Jędrek był na wyjeździe w Manaslu podczas naszej pierwszej rozłąki. Byłem w trakcie przygotowań. Ponieważ włożyliśmy razem tyle wysiłku, czuję, że osiągnięcie tej wyprawy jest w równym stopniu moim dziełem. Tej pracy poświęciłem wszystko. Miło było być na bieżąco z wydarzeniami w regionach górskich. Głos Jędrka witał mnie każdego ranka, gdy odbierałam telefon.
To, że był fizycznie zdrowy, było dla mnie ulgą. Pomogło mi to poczuć się lepiej na poziomie psychicznym. Poza tym czułem wewnętrzną pewność, że jego strategia odniesie sukces. Dokładnie. To był strasznie smutny czas. To się zaczyna. I to na pełnych obrotach! Byłem w kontakcie z agencją pakistańską, która organizowała wówczas wyprawy Olka i Jdrka, więc o wypadku dowiedziałem się mniej więcej w czasie, gdy Jdrek atakował szczyt. Co więcej, atmosfera uległa pogorszeniu z powodu nieprofesjonalnych działań jednego z czołowych szefów agencji. Ciągle słyszałam, że Jdrek zaginął i że nikt nie wie, gdzie jest.
Moje starannie pielęgnowane poczucie optymizmu i pogody ducha rozpadło się w mniej niż minutę. Straszny. To, co wtedy czułem, nie mieści się w słowach. Ręce mi się trzęsły, w głowie miałem pustkę i miałem epizody duszności. Dopóki nie zorientowałem się, że Jdrek jest bezpieczny w piwnicy, zużywałem dużo energii na samo utrzymanie się przy życiu. W dodatku było to bardzo trudne…- Byłam zobowiązana poinformować Jdrka o kłopotach Olka. Po tym jestem pewien, że przestało mu zależeć na jego ogromnym sukcesie. Dokładnie. Nie mogliśmy się widzieć ani słyszeć, a łączność satelitarna była wadliwa. Niestety, straszna fortuna.- Gdzie to usłyszałeś?
– Bo to była ulubiona granola Jdrka, oczywiście, że tak. Ostatnio mój grafik pracy ograniczył moje wizyty w Zakopanem, ale zawsze, gdy to robię, przywożę mu pyszne i pożywne posiłki. Ponieważ Jdrek nie jest dobrym kucharzem, karmimy go granolą z mojej firmy Hi Good Food. Aby go użyć, wystarczy wymieszać go z jogurtem. Nie będę zdradzać każdego składnika, ale powiem, że suszone owoce, musli, wiórki kokosowe i olej kokosowy się pojawiają. Wysłałam go do Snow Leopard z jakąś zdrową i energetyzującą paski mocy. Ale możesz mieć rację, bo pewnie oczekuje, że jak przyjadę do Zakopanego, to przywiozę mu jedzenie na tydzień i dokładne instrukcje.
jak je przygotować. Jędrek trzyma atutowy samochódD. Pięknie rozbija jajka. Jedyne, co widzi, to to, jaka jest dla niego wspaniała. To naturalne, że za tobą tęsknimy. Jednak każdy z nas postanowił dać sobie szansę walki. To fantastyczny moment, aby zrobić to właśnie teraz. Nie chcemy stawiać żadnych barier na drodze naszego połączenia, ale raczej je wzmacniać. Między naszymi spotkaniami upłynęły trzy tygodnie. Nigdy wcześniej nie przechodziliśmy przez coś takiego, ale to naprawdę pomogło nam zbliżyć się do siebie. W każdym razie jesteśmy zawsze w kontakcie telefonicznym i.
