Andrzej Nałęcz Wikipedia -Andrzej Nałęcz-Korzeniowski – major piechoty Wojska Polskiego, artysta plastyk. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. 1 sierpnia 1914 wstąpił do oddziału strzeleckiego, który wówczas funkcjonował na równi z oddziałem partyzanckim. W tym czasie prowadził działalność rekrutacyjną,
kiedy powstał Naczelny Komitet Narodowy. Andrzej Nałęcz-Korzeniowski wstąpił do Departamentu Wojskowego, był zaangażowany w działalność polityczną Polskiej Organizacji Narodowej. 9 października 1914 awansowany do stopnia podporucznika w Jakubowicach. Następnie służył w sztabie 1 Brygady Legionów, był kierownikiem biura,
a później oficerem pionu operacyjnego i personalnego. We wrześniu 1916 r. Józef Piłsudski podał się do dymisji, Nałęcz-Korzeniowski przeszedł do sztabu płk Edwarda Śmigłego-Rydza, gdzie awansował na dowódcę plutonu 3. kompanii 1. pułku piechoty, a następnie adiutanta 1. pułku piechoty. 1 listopada 1916 awansowany do stopnia podporucznika.
12 kwietnia 1917 pełnił służbę w Komendzie Głównej 1 Brygady Legionów Polskich. Po utworzeniu Polskiego Korpusu Pomocniczego część żołnierzy została zwolniona, Nałęcz został zwolniony 15 września 1917 roku. Skierowano go na kurs dla oficerów rezerwy pod Triestem, skąd 10 grudnia został skierowany do 20 Pułku Piechoty Armii Austriackiej stacjonującego w Tarnowie.
28 czerwca 1918 został zwolniony ze służby na podstawie zaświadczenia potwierdzającego przebytą w dzieciństwie gruźlicę kości, która ograniczała jego zdolność do funkcjonowania. Zgłosił się do Polskiej Organizacji Wojskowej, został mianowany dowódcą krakowskiej kompanii akademickiej. Wkrótce został przeniesiony do Warszawy,
gdzie został oficerem komisji w Naczelnym Dowództwie. Po 1918 był jednym z najbardziej zaufanych adiutantów marszałka Józefa Piłsudskiego i stał na czele Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. Warszawa. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Oddziału IV SG w Warszawie.
W dniu 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze stażem obowiązującym od 1 lipca 1923 roku i 37 w korpusie oficerskim piechoty. 31 grudnia 1924 r. został skreślony z prawa do pełnego uposażenia na okres 6 miesięcy. Mieszkał wówczas w Warszawie przy ulicy Koszykowej 67/12. W grudniu 1925 r. pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych.
W 1928 służył w Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie, pozostając oficerem nadliczbowym 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W listopadzie 1928 ogłoszono jego przeniesienie do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. 31 lipca 1931 r. została wyłączona z eksploatacji na okres 6 miesięcy i jednocześnie przekazana do dyspozycji Ministra Spraw Zagranicznych.
Minister Spraw Zagranicznych powierzył mu funkcję polskiego konsula w Nicei, gdzie zmarł nagle 13 listopada 1931 r. w wieku 39 lat. Pochowany 14 grudnia 1931 na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. 14 grudnia 1931 został pośmiertnie mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem 1 stycznia 1932 w korpusie oficerskim piechoty.
Był autorem strony tytułowej do pierwszego numer „Wiarusa Baonowego”, wydawanego w maju 1915 r., ilustrowanego periodyku wydawanego dla żołnierzy frontowych. Cztery miesiące później był współtwórcą odznak legionowych, były to odznaki stopni majora, podpułkownika i pułkownika. Jan Gerbicz był biskupem poznańskim w latach 1286-1297.
Syn kasztelana poznańskiego, pracował dla Administracja diecezji poznańskiej od 1269 do 1276 roku. Nosi tytuł archidiakona na dokumencie z 6 czerwca 1278 r. Jest także kanonikiem gnieźnieńskim. W 1286 r. w Lądzie został wyświęcony na biskupa przez Jakuba Świnkę. Jest blisko spokrewniony z Przemysłem II i Jakubem Świnką.
To niewątpliwie na ich prośbę pełni rolę mediatora w konflikcie między Henrykiem IV Sprawiedliwym a biskupem wrocławskim Tomaszem II Zarembą. Jest jednym z autorów dokumentu, w którym Henryk IV nadaje przywileje biskupstwu wrocławskiemu. Upoważnił mistrza templariuszy na Pomorzu, Bernharda von Cunstein,
do osiedlenia osadników z Nadrenii w celu zaludnienia panowania Tempelburga. Już w 1301 r. dyplom wspomina o “civitas Tempelburgiensis”. W 1295 r. w Gnieźnie brał udział w koronacji Przemysła II. Po zamachu na tego jest jednym z sygnatariuszy układu 10 marca 1296 r. Na mocy którego Henryk III głogowski otrzymuje całą południową Obrę,
resztę Wielkopolski powracając do Władysława I Łokietka. Jan Gerbicz jest genialnym administratorem diecezjalnym. Kupuje kilka wiosek. W katedrze poznańskiej, na request Przemyśla II kazał wznieść ołtarz Trójcy Przenajświętszej i ołtarz św. Jadwigi. Założył kilka parafii.
W 1297 r. uzyskał na Mazowszu od księcia czerskiego Bolesława II mazowieckiego różne dobra dla swojego biskupstwa oraz szerokie przywileje immunitetu. Założył kilka wsi oraz miasta Słupca i Śródka . Poprawia też postrzeganie dziesięciny w jej diecezji.
Ofiarował katedrze gnieźnieńskiej zachowany do dziś kod, oparty na dekretach papieża Grzegorza IX. W 1297 r., po jego śmierci, zastąpił go André Zaremba. Był sekundantem. Kiedy Amerykanie zrzucili bombę atomową na Hiroszimę 6 sierpnia,
