Andrzej Nałęcz Żona – Tomasz Nacz jest profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, polskim historykiem, publicystą i politykiem, doktorem nauk humanistycznych. Poseł na Sejm II i IV kadencji, wicemarszałek Sejmu IV kadencji, doradca Prezydenta RP w latach 2010-2015. Ktoś, kto ukończył gimnazjum w Ciechanowie I Liceum Ogólnoksztacce im. Zygmunt Krasiński.
Dyplom uzyskał na Wydziale Historycznym UW w 1972 r. Stopień doktora uzyskał w 1977 r., a stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w 1988 r., oba na tej samej uczelni. W latach 1988-1991 byłem członkiem redakcji „Dziejów Najnowsze”. Po pracy na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Zakładzie Historii XX wieku UW na Wydziale Historycznym, w 1992 r. został profesorem zwyczajnym UAM.
Profesor politologii Aleksander Gieysztor z Putuskatu. Jego prace naukowe koncentrowały się na historii politycznej Polski w XIX i XX wieku, kontekstualizując ją w kontekście ruchu robotniczego i najnowszych badań z historii powszechnej i polskiej. Bogusław Kopka był jednym z lekarzy, których orędownikiem był. Podczas kręcenia serialu biograficznego Marszałek Pisudski w latach 2000-2001 pracował jako konsultant historyczny.
Oprócz tego, że był członkiem rady uczelni i przewodniczącym rady wydziałowej Związku Młodzieży Socjalistycznej, był także członkiem tej organizacji. W latach 1970-1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Pełnił m.in. funkcje pierwszego sekretarza PZPR na Wydziale Historycznym. W latach 1980-1981 wstąpił do NSZZ „Solidarność”.
Brał udział w reformistycznym Ruchu 8 Lipca końca lat 80. Po wstąpieniu do Socjaldemokracji RP w 1990 roku awansował ostatecznie na stanowisko wiceprezesa. Po upublicznieniu kryzysu związanego z tzw. pożyczką moskiewską złożył rezygnację z SdRP. Był szefem sztabu Wodzimierza Cimoszewicza podczas wyborów prezydenckich w 1990 r., kiedy Cimoszewicz zajął czwarte miejsce w pierwszej turze jako kandydat SdRP.
Pełnił funkcję radnego na Mokotowie od 1990 do 1994. Został wybrany do Sejmu drugiej kadencji Związku Pracy i pełnił tę funkcję od 1993 do 1997. W wyborach parlamentarnych w 2001 zdobył II kadencję z okręgu radomskiego z ramienia SLD- Bilet sojuszu UP. Został wybrany na wicemarszałka Sejmu IV kadencji. Do końca marca 2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Związku Pracy.
W latach 2003-2004 przewodniczył sejmowej komisji zajmującej się „sprawą Rywina”. 1 kwietnia 2004 został członkiem Socjaldemokracji Polskiej Marka Borowskiego. W czerwcu 2005 został szefem sztabu wyborczego kandydata na prezydenta Marka Borowskiego. Jednak w sierpniu tego roku publicznie poparł kandydaturę Wodzimierza Cimoszewicza i 17 sierpnia 2005 został jego rzecznikiem.
Doprowadziło to do wykluczenia go z SDPL, a następnie skreślenia z listy kandydatów na posłów w wyborach parlamentarnych następnego dnia. Przez szereg lat prowadził stałą rubrykę w tygodniku „Wprost” pt. „Widział z lewej strony”. Przez pewien czas był posłem na Sejm, po czym wrócił do nauczania na Uniwersytecie Warszawskim. Przez ponad 5 lat był doradcą Prezydenta ds. historii i dziedzictwa narodowego.
Pełnił również funkcję profesora w warszawskiej Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Informatycznych i Medycznych. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 roku kandydował z listy Porozumienia Koalicyjnego dla Przyszłości, ale ostatecznie przegrał, zdobywając zaledwie 4691 głosów. Do PSL powrócił 5 lipca tego roku.
Po ogłoszeniu w grudniu 2009 w imieniu PD i SDPL swojej kandydatury na prezydenta RP w 2010, wycofał się z wyborów w kwietniu 2010, a później poparł kandydaturę Bronisława Komorowskiego. Pracę jako doradca Prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. historii i dziedzictwa narodowego rozpoczął 27 września tegoż roku. Srebrny Krzyż Zasługi został mu odznaczony w 1980 roku.
Ostatnim dniem, w którym tam pracował, był 5 sierpnia 2015 r. W 2018 r. wszedł w skład zarządu, a następnie rady programowej Fundacji Instytut Bronisława Komorowskiego. Pracownik, współpracownik i przyjaciel warszawskiej rozgłośni Radia Wolna Europa; członek Stowarzyszenia im. Jana Nowaka-Jezioraskiego. W 2015 roku został odznaczony przez Prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski.
W 1972 poślubił historyka Darię Nacz. Andrzej jest jego synem. Tomasz Nacz przez dwadzieścia lat był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, brał udział w Ruchu 8 Lipca i ostatecznie opuścił Socjaldemokrację RP w wyniku kontrowersyjnej umowy finansowej zwanej pożyczką moskiewską. Po nieudanej próbie zdobycia mandatu posła do Parlamentu Europejskiego w 2009 roku ponownie wstąpił do SDPL.
Tomasz Nacz był radnym warszawskim na przełomie lat 90., posłem na Sejm z ramienia Związku Pracy i prawnikiem działacz SLD-UP, zanim został wicemarszałkiem IV kadencji. Przewodniczył komisji badającej sprawę Rywina. Nacz wstąpił do Socjaldemokracji Polskiej w 2004 roku, ale został wyrzucony z partii w 2010 roku po tym, jak zgodził się być rzecznikiem prasowym Wodzimierza Cimoszewicza.
Tomasz Nacz jest znawcą współczesnej historii Europy, ze szczególnym uwzględnieniem Polski XIX i XX wieku oraz ruchu robotniczego. Order Odrodzenia Polski odznaczył Tomasza Nacza Krzyżem Kawalerskim. 20 marca zmarła Daria Lipska-Nacz. Wykładała na poziomie uniwersyteckim, w latach 1996-2006 była naczelnym dyrektorem Archiwów Państwowych, a w latach 2008-2012 rektorem Uczelni Łazarskiego.
