Bronisław Cieślak Wzrost – Polski aktor, dziennikarz, prezenter telewizyjny i polityk Bronisław Emil Cielak. W serialu 07 zwoj si wcielił się w Sławomira Borewicza, aw pseudodokumentalnym Malanowski i Partnerzy w postać Bronisława Malanowskiego. Zasiadał w Sejmie przez dwie kolejne kadencje . Syn Bronisława i Marii. Kazimierz był jego dzielnicą jako młody chłopak w Krakowie.
Oboje jego rodzice pracowali; jego tata w pociągu i mama w domu. Jacek i Witold byli jego rodzeństwem. Uczęszczał do krakowskiego I Liceum Ogólnoksztacce im. Bartłomieja Nowodworskiego i tam uzyskał dyplom w 1962 roku. Jeszcze w szkole zaczął występować w studenckim klubie Pod Jaszczurami. W latach 1963-1968 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał dyplom z etnografii.
Kiedy był młodszy, był ratownikiem. Pracował również jako urzędnik transportu i kontuaru. Karierę dziennikarską rozpoczął w 1968 roku w Polskim Radiu, następnie przeniósł się do krakowskiego biura Telewizji Polskiej, gdzie w latach 1973-1991 był redaktorem i zastępcą redaktora naczelnego. 1976. W 1975 roku reżyser Roman Zauski zaprosił go do udziału w testach ekranowych Znaki Dzieci.
Ten argument nie przekonał Bronisława Cieślaka. Do udziału w eksperymencie namówił go Jacek Stwora argumentując, że mimo dużego prawdopodobieństwa niepowodzenia doświadczenie to będzie intrygującym materiałem do reportażu. W pewnym momencie serialu pracujący dziennikarz został obsadzony w postaci inżyniera Bogdana Zawady. W 1976 zagrał główną rolę w reportażu z serii kryminalnej 07 Krzysztofa Szmagiera.
Choć reżyser i autor mieli do dyspozycji kilku doświadczonych wykonawców, ostatecznie obsadzono Bronisława Cielaka, bo był „prawdziwym typem aktora”. Największy przełom nastąpił, gdy zagrał rolę porucznika Sawomira Borewicza w 21 odcinkach polskiego serialu telewizyjnego emitowanego od 1976 do 1987 roku. Rola, którą zagrał, stała się kulturowym kamieniem milowym, a aktor został okrzyknięty polskim Jamesem Bondem za pracę w rola.
Borewicz wystąpił także jako komisarz w filmie Janusza Kidawy z 1991 roku Latające maszyny kontra Pan Samochodzik. Utrzymał swoją karierę jako dziennikarz w latach 70. i 80., a także „był także aktorem”, jak to ujął. W 1979 roku zagrał dziennikarza Henryka Laskusa w Kung-fu Janusza Kijowskiego oraz kapitana Zawadę w kryminale Romana Zauskiego Wcieky, w którym prowadził śledztwo w sprawie serii niewyjaśnionych morderstw.
Od Rodezji do Zimbabwe, dokument, którego narratorem był w 1980. Na 9. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, który odbył się w Gdańsku we wrześniu 1984, przewodniczył jako gospodarz. W 1986 roku wystąpił w młodzieżowym filmie Złota Mahmudia w reżyserii polsko-bułgarskiego Kazimierza Tarnasa. Już w 1987 roku był jurorem wyborów Miss Maopolski. W „Reportażu z siedmiu dekad” z 1988 roku był dziennikarzem.
W 1990 roku zagrał w filmie Woody’ego Allena i Wojciecha Biedry w Teatrze Telewizji. Po odejściu z Telewizji Polskiej w 1991 roku pomagał krakowskiej żonie w zakładaniu komercyjnego przedsiębiorstwa. Przez pewien czas był również oficjalnie bezrobotny. Jakiś czas później wrócił do pracy w telewizji i ostatecznie stanął na czele TVBI.
Występował w „Pierwszej miłości”, „Świacie według Kiepskich” i „Bank nie z tej planety”. Wyraził główną postać w dramacie kryminalnym Tak czy nie? Imię i nazwisko: Ryszard Bugajski. W serialu Mrok z 2006 roku w reżyserii Jacka Borcucha zagrał komendanta warszawskiej policji Modesta Strumio w sumie w ośmiu odcinkach.
Od 2009 do 2016 roku wcielił się w postać Bronisława Malanowskiego w paradokumentalnym serialu Malanowski i Wspólnicy, występując w ponad 800 odcinkach. Wciela się w ministra rolnictwa Sławomira Kowalika w filmie Na bank będzie prosperować z 2019 roku w reżyserii Szymona Jakubowskiego. Ponadto wystąpił w Reality Shopka Szo w Teatrze “Groteska” w Krakowie.
Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. W latach 1993-1997 pełnił funkcję sekretarza zarządu Oddziału Krakowskiego tej organizacji.
W PZPR służył od 1971 do 1990. Jego kampania do Sejmu w 1991 z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej ostatecznie zakończyła się porażką.
W wyborach 1997 w krakowskim okręgu wyborczym nr 21, kandydując z listy partyjnej, uzyskał mandat posła do Sejmu. Trzeciej kadencji sejmowej zasiadał w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu. Z 24 252 głosami został ponownie wybrany z ramienia koalicji SLD-UP na 13. miejsce w wyborach do Sejmu 2001 w Krakowie.
W IV kadencji pełnił funkcję rzecznika prasowego klubu. Zarówno Komisja Kultury i Środków Przekazu, jak i Komisja Administracji i Spraw Wewnętrznych powitały go z powrotem w swoich szeregach. Oprócz tego służył w Komisji Praw Człowieka i Sprawiedliwości. Został zatrzymany za pójście w złą stronęna jednokierunkowej ulicy 24 grudnia 2001 roku i odmówił poddania się badaniu na zawartość alkoholu we krwi.
Zdaniem Komisji Etyki Poselskiej, jego działania stanowiły nadużycie immunitetu. W maju 2002 roku został ukarany grzywną w wysokości 1200 zł i zakazem prowadzenia pojazdów na pół roku za wykroczenie drogowe. W kolejnych wyborach parlamentarnych w 2005 i 2007 ponownie nie udało mu się zdobyć mandatu. Próbował zostać radnym Krakowa w wyborach miejskich w 2006 roku, ale ostatecznie mu się to nie udało.
Miał raka prostaty i cierpiał. W wyniku choroby przeszedł operację, radioterapię i chemioterapię w 2018 roku. Zmarł 2 maja 2021 roku. 4 maja na IX posiedzeniu Sejmu uczczono jego pamięć minutą ciszy. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie 10 maja 2021 r. Pogrzeby miały charakter czysto świecki. Służył w kilku podkomisjach przez oba okresy urzędowania.
