Jan Englert Choroba -Urodzony 11 maja 1943 r. w Warszawie, Jan Aleksander Englert pracował jako aktor, reżyser, profesor i pedagog w branży teatralnej i kinowej. W 1956 r. po raz pierwszy pojawił się w filmie fabularnym, grając Zefira w Kanale Andrzeja Wajdy. Janusz Zaorski, Filip Bajon, Janusz Morgenstern, Jerzy Antczak, Ryszard Ber, Jan omnicki to tylko niektórzy reżyserzy,
w których dziełach występował. Po raz pierwszy pojawił się na scenie w 1964 roku. Od tego czasu zagrał w ponad 150 gra w zwykłych teatrach i 200 w telewizji. Występował w filmach m.in. Erwina Axera, Jerzego Kreczmara, Kazimierza Dejmka, Andrzeja Apickiego, Macieja Prusa, Pawła Passiniego. Urodził się w Warszawie, ale w dzieciństwie jego rodzina często się przeprowadzała,
więc czas spędzał w Częstochowie , Sosnowiec, Polanica i Kodzko przed powrotem do Warszawy w 1950 roku. Jego młodszym rodzeństwem jest Maciej Englert, aktor i filmowiec. Jego matka i dziadkowie wychowywali go, gdy jego rodzice się rozstali, a ojca widywał tylko czasami. Miał sześć lat, kiedy po raz pierwszy poszedł do szkoły. Starsze dzieci w szkole dokuczały mu,
gdy był mały. Już w wieku 13 lat zadebiutował jako aktor w filmie Kanał Andrzeja Wajdy, wcielając się w postać łącznika Zefira. W młodości był związany z teatrem przy Pałacu Kultury i Nauki oraz piłką nożną Polonii Warszawa. Po ukończeniu szkoły średniej w warszawskiej 37 LO im. Jarosława Dbrowskiego rozpoczął studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.
Rok studiów u Mariana Opani, Macieja Damickiego, Andrzeja Zaorskiego, Ireny Karel, Barbary Sotysik i Jolanty Woejko w Warszawie dla Aleksandra Zelwerowicza. Po pomyślnej obronie dyplomu w 1964 roku rozpoczął karierę aktorską w warszawskim Teatrze Polskim, gdzie wcielił się w postać Grobe’a w polskiej Balladzie,
rolę starszego mężczyzny w Światowej premierze Psa ogrodnika oraz drugoplanową rolę w Balladynie . Kiedy w 1966 roku funkcję dyrektora teatru objął Jerzy Kreczmar, powierzano mu bardziej eksponowane role. Oprócz roli Heliogabala w Iridionie, zagrał także Drinkwatera w Nawróceniu kapitana Brassbounda.
Kelnerka w “Duo”, okrutna praktykantka w “Dekrecie” i oficer Fiedotik w “Trzech siostrach” to jedne z jego najwcześniejszych kreacji w Teatrze Telewizji. Notatki wspominają o rozszerzonym zaangażowaniu Stefana Bielaka w TT od 1968 roku. W Contribution Jana Omnickiego ponownie pojawił się na dużym ekranie jako m.
Wcielił się w postać Erwina Malinioka w Soli ziemi czarnej, pierwszej części śląskiego tryptyku Kazimierza Kutza, oraz Janka Wolnego, tankowiec, w radziecko-radziecko-polskim serialu Wyzwolenie . Obie te role pochodziły z 1969 roku. Od tego samego roku był stałym bywalcem Teatru Współczesnego, gdzie grał m.in.
Ryszarda w Pokoju na godziny, Banca w Makbecie, Leona Wgorzewskiego w Matce, Jermołaja Łopachina w Wiśniowym sadzie, Oficera w “Grze snów” i Gustava w “Dziadach Kowna”. W 1970 roku dał się poznać szerszej publiczności rolą Zygmunta w serialu “Kolumby” Janusza Morgensterna. W 1971 wystąpił w Perle w koronie, drugiej odsłonie śląskiego tryptyku Kazimierza Kutza,
ponownie wcielając się w postać Erwina Malinioka, za co został odznaczony przez redakcję „Expressu Wieczornego” statuetką Złotej Maski jako najwybitniejszy polski wykonawca w historii i filmów kostiumowych. Kontynuował aktorstwo, aw 1975 roku zagrał tytułowe role w Hamlecie i Don Juanie w Teatrze Telewizji.
W Nocach i dniach Jerzego Antczaka z 1975 roku wcielił się w postać Marcina niadowskiego. W tym samym roku zdobył nagrodę dla najlepszego aktora na międzynarodowym festiwalu filmowym w Warnie za rolę jezuity Ricardo Leon Heredia w filmie Wyo Radew Zagubione dusze. W 1977 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Od końca lat 70. pełnił funkcję członka prezydium Związku Zawodowego Aktorów Polskich w Centralnej Radzie Związków Zawodowych, później został szefem warszawskiego oddziału SPATiF, a na początku lat 80. został wiceprezesem ZASP. reżyserując Irydiona dla Teatru Telewizji w 1981 roku opuścił Teatr Współczesny i wrócił do Teatru Polskiego,
gdzie grał m.in. Porażka w letni dzień 1984; za tę rolę zdobył I miejsce. Dla Teatru Narodowego wyreżyserowano także dzieła Witkacego, Bezimiennego, Onych, a także Kordiana i Fredry’ego Wielkiej Miłości. Współpracował także z innymi teatrami; w 1990 wyreżyserował widowisko impresyjne Pan Tadeusz – Kochajmy si…!; w 1992 otrzymał nagrodę za gościnną rolę Kaliksty Baandaszki w spektaklu Oniat w Teatrze Powszechnym w Warszawie;
aw 1993 wystawił Kurkę wodną Witkacego i Wiśniowy sad Turgieniewa. Mimo że odszedł z Teatru Narodowego w 1996 roku, od czasu do czasu grał Marka Antony w przedstawieniach Juliusza Cezara w tym roku. W filmie Juliusza Machulskiego Kiler z 1997 roku wcielił się w postać Ferdynanda Lipskiego. W tym samym roku,
w którym zaczął grać w Teatrze Narodowym, gdzie od 2003 roku jest dyrektorem kreatywnym, wyreżyserował także Dziady Mickiewicza dla Teatru Telewizji. W swojej karierze zagrał wiele godnych uwagi ról, m.in. Generała Chopickiego w Nocy Listopadowej, Hrabiego Henryka w Nie-Boskiej Komedii, R w Duszyczce, Tezeusza w Fedry,
Eugeniusza w Weselu, Witolda Gombrowicza w Dowodzie istnienia Drugi, Sira w Dresser i Wiktor w Jesiennej Sonacie. W 40. i 50. rocznicę usunięcia grafiki z plakatu wyreżyserował także Mękę życia Levina, Trzy siostry Czechowa,
