Krystyna Prońko Córka – 14 stycznia 1947 roku w Gorzowie Wielkopolskim na świat przyszła Krystyna Proko. Jego przodkami byli Łemkowie, naród zamieszkujący przed wojną wschodnie rubieże dzisiejszej Białorusi. Moja mama i tata Józef i Edyta przeprowadzili się po wojnie do Gorzowa Wielkopolskiego i tam urodziła się Krystyna.
Oboje rodzice byli muzykami; Tata był znanym gorzowskim żużlowcem, a mama utalentowaną akordeonistką i śpiewaczką. Twierdzi, że mieszkanie jej rodziny na trzecim piętrze nauczyło ją wszystkiego, co wie o przetrwaniu. Jej nagrania często osiągały pierwsze miejsca na listach przebojów radia “Trójka” czy telewizji “Studia Gama”. W kolejnych latach nastąpiły występy na Jazz Jamboree i międzynarodowych festiwalach.
Wspomina młodość spędzoną na pięknym podwórku za skarpą, gdzie bawiła się z koleżankami. Krystyna jako dziecko uczęszczała do przedszkola muzycznego, a następnie została utalentowaną pianistką; jednak „twardo stąpając po ziemi”, ostatecznie zdecydowała się na karierę w chemii. Przez krótki czas pracowała jako laborantka w Sanepidzie w Gorzowie, ale oddanie muzyce nie pozwoliło jej odłożyć pracy na bok.
Codziennie późno wychodziła z pracy, by zdążyć na długą podróż pociągiem do Rzeszowa, gdzie grała w amatorskim zespole. Krystyna Proko, piosenkarka W 1968 roku rozpoczęła karierę koncertową w miejscowym zespole Refleks. W latach 70. śpiewała harmonie z takimi artystami jak Czesław Niemen, Skaldy czy Czerwone Gitary. Pierwsze uznanie zdobyła jako solistka w prowadzonym przez Janusza Komana Koman Band.
Pięć lat po debiucie w amatorskim „Refleksie” wokalistka zdobyła I nagrodę na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za wykonanie utworów „Po co ci to boy” oraz „Krajobrazy Umare”. Jej kariera nabrała rozpędu dwa lata później, kiedy wydała przebojową balladę „Niech serce cię ukołysze do snu”, która przyniosła jej kolejny medal na festiwalu w Opolu.
Czytelnicy magazynu „Non Stop” wybrali piosenkę „Song of the Year” z 1975 roku. Sukcesy wykonawców poza sceną nie przeszkodziły im w nauce muzyki. Krystyna Proko otrzymała dyplom Akademii Muzycznej w Katowicach na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej z wyróżnieniem z rąk jej rektora Mikołaja Góreckiego w 1975 roku. W tym czasie występowała również na żywo, wydawała płyty i kasety, występowała w telewizji.
Triumfatorka Festiwalu w Opolu kontynuowała swój sukces, zabierając sprzęt do domu także na Festiwalach Polskiej Piosenki w 1980 i 1987 roku. Tytuł „Piosenkarki Roku” zdobyła w 1980 roku. Piosenkarka jest również odpowiedzialna za kilka masywnych konstrukcji muzycznych. Kiedy w 1978 roku miała miejsce premiera „3400 lat po Ikarze”, zagrała tytułową bohaterkę. W oratorium „Kolda Nocka”, w którym Proko śpiewał rolę kobiety z osiedla, publiczność po raz kolejny doceniła jej błyskotliwość.
W kolejnych latach artystka z powodzeniem śpiewała nie tylko w brzmieniach jazzowych, ale także we współczesnych wykonaniach, jak choćby jej występ na Festiwalu Muzyki Współczesnej Rainbow Music w Katowicach w 1988 roku czy współpraca z Big Bandem Gustawa Broma, z którym z chórem madrygalistów z Brna nagrała mszę jazzową.
Od 1991 roku zajmuje się produkcją wydarzeń artystycznych pod auspicjami własnej Agencji Artystycznej PM Krystyny Proko. Muzyka wydawana pod szyldem Power Music Zespół Paweł Serafiski-Piotr Proko współpracował również z artystą przy projekcie Krystyna Proko. Nagrywając w 1999 i 2000 roku płytę „Kolędy i Piosenki”, Proko wydała także dwa albumy z serii „Personal Collection” z jej najbardziej znanymi dotychczas utworami.
Pięć lat później ukazał się drugi album, zatytułowany „I am just”, a jesienią 2007 roku wydała album z największymi hitami, zatytułowany „Morning Teres and Other Longings”, na którym znalazły się najważniejsze piosenki z jej wczesnej kariery. Performer działał przez 40 lat. Poprzez swoją firmę nadal od czasu do czasu występuje i angażuje się w inne działania. Znany jako mąż Krystyny Proko.
Czy wykonawca jest rodzicem? Magorzata była najstarsza z trojga rodzeństwa i regularnie opiekowała się młodszymi braćmi Piotrem i Wojciechem. Całe ich życie splatało się z jazzem, ale Piotr Proko wyróżniał się jako ceniony saksofonista, a później manager Krystyny. Była gwiazdą na scenie, ale jej życie osobiste było pełne niepowodzeń, a nawet zawirowań.
Swojego przyszłego męża, Janusza Komana, poznała podczas występów z Koman Band, kiedy była nastolatką. Małżeństwo jednak nie przetrwało. Młoda Majka Jeowska, przyjaciółka i uczennica, wywołała w PRL tarcia, gdy miała romans z mężem starszej koleżanki. Małżeństwo Krystyny Proko i Janusza Komana zakończyło się, ale późniejszy romans Komana z Jeowską nie.
Ostatecznie Proko i Jeowska zostawili za sobą różnice i nagrali duet zatytułowany „On nas nie kochał”, aby scementować ich rozejm. Proko kochał Mateusza Budny, syn siostry Małgorzaty, bardzo, mimo że sama nie miała dzieci. Młody mężczyzna był zatrudniony w jej firmie, ale po jednym z koncertów uległ wypadkowi samochodowemu. Lekarze robili, co mogli, ale nie udało się go uratować.
Piosenkarka zrobiła sobie przerwę od koncertowania po śmierci siostrzeńca w 2011 roku. Zaangażowanie Krystyny Proko w sferę polityczną, publicystyczną i naukową Wokalistka ma inne zobowiązania poza muzyką. Pomimo napiętego harmonogramu koncertów zawsze miała czas na rozmowy z innymi muzykami.
Po ukończeniu studiów uczyła w Akademii Muzycznej w Katowicach, w Studiu Teatru Muzycznego w Gdyni, aw Berlinie prowadziła seminaria dla młodzieży. W latach 1992-1995 pracowała jako dziennikarka prowadząc własne audycje w rozgłośniach Polskiego Radia oraz program “Fono” w Telewizji Szczecin. Od dłuższego czasu uczestniczy w corocznym Zjeździe Krystyn.
