Krystyna Prońko Ile Ma Wzrostu – Wokalistka jazzowa, autorka tekstów, kompozytorka i pedagog muzyczna Krystyna Proko urodziła się 14 stycznia 1947 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Honorowa Obywatelka Gorzowa Wielkopolskiego.Jej przodkowie osiedlili się przed wojną na ziemiach kresowych wschodnich z Emkowszczyzny. Po II wojnie światowej w Gorzowie Wielkopolskim urodziła się Krystyna Proko.
Tam ukończyła naukę jako chemik w obecnym Gorzowskim Konsorcjum Uczelni Technicznych i Ogólnokształcących, a następnie podjęła pracę jako chemik-analityk w miejscowym laboratorium. Sam Henryk Mikoaj Górecki wręczył jej nagrodę rektora za wybitne osiągnięcia w tej dziedzinie, gdy ukończyła studia z tytułem magistra na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach.
W październiku 1966 roku rozpoczęła amatorską karierę twórczą dołączając do zespołu „Reflex” jako organistka i wokalistka wraz z braćmi Piotrem i Wojciechem oraz innymi znajomymi. Już przed ich wspólnym, dziewiczym występem w listopadzie 1969 roku na pierwszym dorocznym Ogólnopolskim Festiwalu Awangardy Beatowej w Kaliszu zdobyła nagrodę w eliminacjach solo.
Pod koniec roku została członkiem zespołu Antoniego Kopffa, a wkrótce potem zaczęli razem grać w Rzeszowie pod nazwą Respekt. Dla audycji III Polskiego Radia zespół nagrał wyjątkowe kompozycje do słów Jana Tomasza, m.in. utwory „Cay maj” i „Daleko przed sobą. W 1970 roku „Cay May” ze względu na swoją powszechną popularność znalazł się w pierwszej piątce hitów na liście Billboard Hot 100 Singles & Tracks.
Na początku lat 70. założyła żeńskie trio wokalne, koncertując z zespołami Skaldowie i Czerwone Gitary oraz występując jako solistka w zespole Pokolenie u boku Czesława Niemena.W Opolu na 11. Dorocznym Festiwalu Polskiej Piosenki zaśpiewała „Po co ci to, chopcze?” i „Umare krajobrazy.
W 1973 roku brała udział w Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie. W 1974 r. jej aranżacja „Papierowych ptaków” zajęła pierwsze miejsce na 12. KFPP w Opolu, a w 1975 r. jej kompozycja „Niech moje serce koysze ciebie do snu” zajęła pierwsze miejsce na 13.
KFPP. Została wybrana ulubioną polską piosenkarką w plebiscycie magazynu muzycznego Non Stop, który nazwał jej wersję „Niech moje serce…” najpopularniejszym utworem 1975 roku. Wystąpiła na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze w 1976 r., a w plebiscycie „Non Stop” po raz drugi została wybrana najpopularniejszą śpiewaczką w Polsce w roku następnym. Wystawa „Modlitwa o mio prawdziw” zajęła czwarte miejsce na 16. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Opolu w 1978 roku.
W następnym roku, w 17. edycji festiwalu, zaśpiewała w duecie ze Zbigniewem Wodeckim pt. „Wspomnienie tych dni”, które zwyciężyło w konkursie „Premiera”. W latach 1979-1981 pracowała w Akademii Muzycznej w Katowicach jako instruktor śpiewu. Pracowała wówczas także z młodymi muzykami w Teatrze Przedstawień Muzycznych w Gdyni. Śpiewała „Psalmy stojąc w kolejce” podczas 19. dorocznego Festiwalu KFPP w Opolu w 1981 r., po tym jak w 1980 r. otrzymała tytuł „Pionierskiego Ptaka Śpiewającego Roku.
Wielokrotnie występowali na takich festiwalach jak Jazz Jamboree, Prague Jazz Festival, Castlebar Festival. W 1981 roku wystąpiła w oratorium Teatru Ernesta Brylla w przedstawieniu Koldy Nockiej, oratorium z muzyką Wojciecha Trzcińskiego. Po wypowiedzeniu wojny przeszukano afisę i skradziono portret. Doceniony za występ w spektaklu „Wielki szary nikt” w 23. KFPP w Opolu w 1986 roku.
Power Music była wytwórnią, która wydała swoją muzykę w 1991 roku. W latach 1992-1995 była dziennikarką muzyczną, która prowadziła także szereg audycji we własnej sieci radiowej . Jest znana w Bolesławcu ze swoich warsztatów śpiewu bluesowego dla muzyków. W październiku 2001 roku rozpoczęła naukę śpiewu w Instytucie Muzyki Uniwersytetu Marii Curie-Skodowskiej w Lublinie.
Wiosną 2010 roku dołączyła do Marka Kocikiewicza i Marka Tyspera w pierwszym w historii jury „Śpiewaj i walcz” w TVP1. Wystąpiła w utworze „Opole!” podczas 50. KFPP w Opolu w 2013 r. „Uwielbiam Cię”. w latach 2014-2018 reprezentowała miasto Warszawa w Radzie Miejskiej, wybrana na stanowisko z listy partyjnej Platformy Obywatelskiej. „Jesteś lekarstwem na całe zło” zaśpiewała na koncercie „Grand Prix Publiczności – Zote Opole w 53. KFPP w Opolu w 2016 roku, po wcześniejszym wykonaniu coverów „Cheaters” i „Discretny spokój” dla album Albo Inaczej w 2015 roku .
10 listopada na Koncercie dla Niezależnych wykonała „Mury” Jacka Kaczmarskiego z chórem Sound’n’Grace. Krystyna Proko, polska wokalistka, muzyk jazzowy i instruktor muzyczny, urodziła się1947. Piosenki takie jak „Psalm of the Line”, „Morning Tears”, „You Are the Cure for All Evil” i „Prayer for True Love” pomogły jej osiągnąć sławę. Były radny m.st. Warszawy i honorowy obywatel Gorzowa Wielkopolskiego.
Uważa się, że jego lud, Łemkowie, pochodził z terenów dzisiejszej wschodniej Białorusi, zanim wybuchła tam wojna. Moi rodzice, Józef i Edyta, zaraz po zakończeniu II wojny światowej przenieśli się do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie urodziła się Krystyna. Mama była utalentowaną muzykiem i akordeonistą, a tata znanym w Gorzowie żużlowcem. Jak twierdzi, chęć przetrwania zaszczepiło w niej mieszkanie na trzecim piętrze. Podwórko pod skarpą z dzieciństwa wspomina jako piękne miejsce do zabaw z przyjaciółmi.
Krystyna jako dziecko uczęszczała do przedszkola muzycznego, gdzie uczyła się gry na pianinie; niemniej jednak „twardo stąpając po ziemi” zdecydowała się na karierę chemiczną. Przez jakiś czas pracowała jako laborantka w Sanepidzie w Gorzowie, ale zawsze znajdowała czas na realizowanie swojej pasji, jaką jest muzyka. Aby wziąć udział w popołudniowej kapeli amatorskiej, z miejsca pracy jechała pociągiem do Rzeszowa, oddalonego o około godzinę.
To właśnie w lokalnym zespole coverowym Refleks zadebiutowała zawodowo w 1968 roku. W latach 70. śpiewała w chórkach m.in. w zespołach Czesława Niemena, Skaldy i Czerwone Gitary. Występy solowe z zespołem Janusza Komana zapewniły jej rozgłos.
Pięć lat po debiucie w amatorskim „Refleksie” piosenkarka zdobyła I nagrodę na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za wykonania „Po co ci to boy” i „Pejzaże Umare” .” Dwa lata później jej kariera nabrała rozpędu wraz z wydaniem przebojowej ballady „Niech moje serce kołysze cię do snu”, za którą otrzymała drugą nagrodę na festiwalu w Opolu. W 1975 roku słuchacze „Non Stop” uznali piosenkę za „Piosenkę roku”.
Kończąc studia na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach w 1975 roku, Krystyna Proko została doceniona za swoje osiągnięcia przez ówczesnego rektora Mikoaja Góreckiego. Dawała występy, wydawała płyty i kasety, a nawet występowała w telewizji. Jej albumy regularnie zajmowały pierwsze miejsca na listach najchętniej odtwarzanych utworów w telewizyjnym Studio Gama i radiowej Trójce.
