Paweł Wodecki Syn Wodeckiego – Przyszedł na ten świat w krakowskim Szpitalu Miejskim im. Gabriela Narutowicza. Jego rodzice, trębacz Józef Wodecki i sopranistka Irena z domu Bylica, byli członkami orkiestry symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie. Elbieta, jego starsza siostra, była solową wiolonczelistką Opery Krakowskiej. Jego przodkowie wywodzili się z miasta gminnego Godów Aziska.
Zaczął grać na skrzypcach w młodym wieku, zainspirowany przez tatę, a potem zajął się grą na trąbce. po wyrzuceniu z liceum muzycznego po pierwszej klasie rozpoczął naukę i ukończył z wyróżnieniem klasę skrzypiec Juliusza Webera w krakowskiej Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. W. eleskiego na ul. Basztowej. Na egzaminie końcowym wykonał „Koncert skrzypcowy A-dur” Mieczysława Karowicza.
Pod okiem Tadeusza Jdrzejowskiego i Stanisława Gsienicy-Brzegi doskonalił także swoje zdolności muzyczne. W wieku 16 lat założył zespół big beatowy Czarne Pery, w którym rozpoczął swoją muzyczną karierę. W wieku 17 lat związał się z kabaretem Piwnica pod Baranami. Uczestniczył również w Festiwalach Artystycznych Młodzieży Akademickiej w winoujcie ze swoim zespołem Anawa, z którym wydał płytę pt.
W 1968 przyjął propozycję zastępowania Zbigniewa Palety jako pianisty podczas tras koncertowych Ewy Demarczyk po występie z Markiem Grechutą i Anawą na VI Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. Od tego czasu przez następne pięć lat śpiewał podkłady do jej płyt i podróżował z nią po świecie, wykonując „Balladę o cudownych narodzinach Bolesława Krzywoustego”.
Tymczasem po ukończeniu szkoły muzycznej przez siedem lat był członkiem Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji. Po przeprowadzce do winoujcie w 1971 roku, dochody uzupełniał występując u boku Anawy w restauracji “Parkowa” oraz śpiewając. Jego wykonanie “Everybody Loves Somebody” Deana Martina zwróciło uwagę reżysera i operatora Andrzeja Wasylewskiego, który zaprosił go do występu w telewizyjnym koncercie Wieczór bez gwiazdy, do którego nagrał już muzykę.
Unikał omawiania spraw osobistych, w tym swojej rodziny, z mediami. Córka Wodeckiego zdecydowała się omówić wychowanie ojca znacznie później. Po emisji programu dostał propozycję nagrania swojej pierwszej solowej piosenki „Znowu mnie znajdziesz” od Andrzeja Stankiewicza, szefa redakcji muzyki rozrywkowej I Programu Polskiego Radia.
Jego debiutanckie wykonanie utworu „Tak, to ty” na X Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1972 roku przyniosło mu nagrodę za debiut festiwalu. Po dłuższej współpracy z Ewą Demarczyk, w końcu w 1973 roku wydał swój pierwszy minialbum Polskie Nagrania Muza. Identyczny, tak. W 1974 wraz z Krystyną Proko wystąpił na Schlagerfestiwal w Rostocku, gdzie „Strach na wróble” zdobył cztery wyróżnienia.
Pierwsza pełnometrażowa płyta Zbigniewa Wodeckiego, zatytułowana po prostu Zbigniew Wodecki, ukazała się już po zakończeniu współpracy z Krakowską Orkiestrą Kameralną w 1976 roku. koncert. W 1978 zdobył nagrodę dziennikarzy na II Międzynarodowym Festiwalu Interwizji za wykonanie “Izoldy” w konkursie wytwórni płytowych. Po konkursie jego szef, szef Komitetu ds.
Radia i Telewizji Maciej Szczepaski, zaproponował mu stypendium na studia w Orkiestrze Polskiego Radia i Telewizji w Poznaniu, kierowanej przez Zbigniewa Górnego, z którą przez lata ściśle współpracował. Piosenki takie jak „Dialogi”, „Skończyłem z tym”, „Ludzie mają swoje lęki”, „Zaklęcia i uroki” oraz „Szczęście lubi tłum” zostały nagrane podczas jego pracy z orkiestrą.
Marka Grechuty i Anawy. Jego członkiem była Krakowska Orkiestra Kameralna pod batutą Kazimierza Korda. Mniej więcej w tym samym okresie zaczął pojawiać się w kabaretach Zenona Laskowika. W 1979 roku zdobył główną nagrodę na 17. KFPP w Opolu za wykonania “Przeszedłem”, “Kaprys losu” i “Wspomnienia z tamtych dni” oraz za nagranie utworu tytułowego do polskiej adaptacji językowej serialu animowanego Pszczóka Maja.
Oprócz występów w Niemczech Zachodnich z duetem klawiszowym Marek i Wacek oraz współpracy z kabaretem Zenona Laskowika i zespołem Zbigniewa Górnego, w czasie stanu wojennego koncertował także w Polsce. Zaproponowano mu, aby kontynuował karierę i nagrał album w języku niemieckim, kiedy tam był, ale odmówił. Duet z Zofią Kamiską na “Wierzymy w marzenia” na 20. KFPP w Opolu koncert “Dwadzieścia lat minęło” w 1983 roku.
W proteście przeciwko rządowi w Polsce zrezygnował też z pracy w Orkiestrze Polskiego Radia i Telewizji. Występował na festiwalu w Słonecznym Brzegu w 1984 roku. Zadebiutował przebojem „Chaupy Welcome to” w 1985 roku. Po sukcesie piosenki zaproponowano mu nagranie „Play with dolls”, ale odmówił i zamiast tego zasugerował, że jego Powinien ją zaśpiewać przyjaciel Andrzej Zaucha.
Następnie wyjechał w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, która miała trwać kilka miesięcy po nagraniu piosenki. Jego pierwszy album od 1982 roku ukazał się ostatecznie w 1987 roku. Rumunia, Bułgaria, Izrael i Kuba to tylko niektóre z miejsc, w których wykonywano Souls of Women. Pod koniec dekady współpracował przy spektaklu z Haliną Frckowiec i Andrzejem Zaucha.
Na 28. KFPP w Opolu w 1991 roku wykonał utwór „Sob si”, za który zdobył I nagrodę w koncercie „Premier”, a także nagrodę Prezydenta Miasta Opola, statuetkę „Kryształowego Kamertonu”. ” oraz Nagrodę Specjalną Polskich Nagrań. W latach 90. rozpoczął współpracę z takimi reżyserami jak Krzysztof Kolberger i Wadysław Macki. W programie Pszczoła w piasku współpracował z Krzysztofem Piaseckim.
