Prońko Wzrost – Krystyna Proko, sopranistka jazzowa i pedagog muzyczny z Polski, ur. jej droga do sławy Oprócz tytułu Honorowego Obywatela Gorzowa Wielkopolskiego pełniła funkcję radnej Warszawy.14 stycznia 1947 roku w Gorzowie Wielkopolskim na świat przyszła Krystyna Proko. Jego przodkami byli Łemkowie, naród zamieszkujący przed wojną wschodnie rubieże dzisiejszej Białorusi. Moi rodzice, Józef i Edyta, po wojnie przenieśli się do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie się urodziłem. Mama grała na akordeonie i śpiewała, a tata był znanym gorzowskim żużlowcem.
Twierdzi, że „umiejętności życia” nauczyła się w rodzinnej kamienicy na trzecim piętrze. Wspomina młodość spędzoną na pięknym podwórku za skarpą, gdzie bawiła się z koleżankami. Krystyna jako dziecko chodziła do przedszkola muzycznego iw końcu nauczyła się grać na pianinie, ale ostatecznie zdecydowała się zostać chemikiem, bo chciała „twardo stąpać po ziemi”. Przez krótki czas pracowała jako laborantka w Sanepidzie w Gorzowie, ale oddanie muzyce nie pozwoliło jej odłożyć pracy na bok. Codziennie późno wychodziła z pracy, by zdążyć na długą podróż pociągiem do Rzeszowa, gdzie grała w amatorskim zespole.
W zespole “Refleks” zaczynała jako wokalistka w 1968 roku. W latach 70-tych śpiewała harmonie dla takich artystów jak Czesaw Niemen, Skaldy, Czerwone Gitary. Pierwsze uznanie zdobyła jako solistka z Januszem Komanem, liderem zespołu jej przyszłego męża. Pięć lat po debiucie w amatorskim „Refleksie” wokalistka zdobyła I nagrodę na Festiwalu Wokalistów Jazzowych w Lublinie i Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za wykonania utworów „Po co ci to boy” i „ Krajobrazy Umare”. Kiedy jej piosenka „Let my heart rock you to sleep” stała się przebojem, dwa lata później zdobyła kolejną nagrodę na festiwalu w Opolu.
Czytelnicy magazynu „Non Stop” wybrali piosenkę „Song of the Year” z 1975 roku. Sukcesy wykonawców poza sceną nie przeszkodziły im w nauce muzyki. Krystyna Proko otrzymała dyplom Akademii Muzycznej w Katowicach na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej z wyróżnieniem z rąk jej rektora Mikołaja Góreckiego w 1975 roku. Równolegle występowała na żywo, wydawała płyty i kasety oraz występowała w telewizji. Jej nagrania często osiągały pierwsze miejsca na listach przebojów radia “Trójka” czy telewizji “Studia Gama”. Były kolejne lata występów Jazz Jamboree i międzynarodowych festiwali.
Triumfatorka Festiwalu w Opolu kontynuowała swój sukces, zabierając sprzęt do domu także na Festiwalach Polskiej Piosenki w 1980 i 1987 roku. Jej nagroda „Singer of the Year” z 1980 roku była w pełni zasłużona. Piosenkarz jest również odpowiedzialny za niektóre masywne struktury muzyczne. Zagrała główną rolę w operze rockowej “3400 lat po Ikarze” w 1978 roku. W oratorium Kolda Nocka Proko po raz kolejny zachwyciła publiczność, wcielając się w kobietę z osiedla.Te wersy z jej wykonania “Psalmu do kolejki” 1981 stały się symbolem trudnych lat 80., kiedy ocet i musztarda królowały na półkach sklepowych, a bardziej pożądane towary reglamentowano za pomocą tzw.
“kart”. Po wprowadzeniu stanu wojennego plakat z „Nocną kolędą” został zerwany, ponieważ oratorium było tak krępujące dla elity rządzącej. W kolejnych latach artystka odnosiła sukcesy, nie tylko śpiewając jazzowymi brzmieniami, ale także uczestnicząc we współczesnych wykonaniach, jak choćby występ na Festiwalu Muzyki Współczesnej Tęcza Muzyka w Katowicach w 1988 roku czy współpraca z Big Bandem Gustawa Broma, z którym nagrała Mszę Jazzową z chórem madrygalistów z Brna 1987–1989. W 1991 roku założyła własną firmę zajmującą się produkcją imprez, Agencja Artystyczna PM Krystyna Proko. Power Music – markowe nagrania Artystka współpracowała także z zespołem Paweł Serafiski-Piotr Proko tworząc Krystynę Proko.
W latach 1999-2000 Proko nagrała płytę „Kolędy i piosenki wigilijne”, a także wydała dwie płyty z serii „Personal Collection”, na których znalazł się jej najbardziej udany wczesny materiał. Pięć lat później wydała kolejny album zatytułowany „Jestem po prostu”, a jesienią 2007 roku nagrała album z największymi hitami zatytułowany „Poranne łzy i inne tęsknoty”, na którym znalazły się najważniejsze utwory z jej wczesnej kariery. Kariera wykonawcy trwała cztery dekady. Poprzez swoją firmę nadal od czasu do czasu występuje i angażuje się w inne działania. Jej bracia Piotr i Wojciech (1951-1994) oraz siostra Magdalena żona perkusisty Ireneusza Budnego często polegali na jej opiece, gdyż była najstarszą z trojga dzieci.
Jazz był nieodłączną częścią ich życia, aw szczególności Piotr Proko dał się poznać jako ceniony saksofonista, a później manager Krystyny. Była gwiazdą na scenie, ale jej życie osobiste było frajerskieze złamanym sercem, a nawet zamętem. Swojego przyszłego męża, Janusza Komana, poznała podczas występów z Koman Band, kiedy była nastolatką. Małżeństwo jednak nie przetrwało. Młoda Majka Jeowska, przyjaciółka i uczennica, wywołała w PRL tarcia, romansując z mężem starszej koleżanki. Z tego powodu zakończyło się zarówno małżeństwo Krystyny Proko i Janusza Komana, jak i związek Komana z Jeowską.
Proko i Jeowska byli w przeszłości zaciekłymi wrogami, ale po latach pogodzili się i wydali duet „On nas nie kochał”, aby to udowodnić. Proko bardzo kochał Mateusza Budnego, syna siostry Małgorzaty, mimo że sama nie miała dzieci. Młody mężczyzna był zatrudniony w jej firmie, ale po jednym z koncertów uległ wypadkowi samochodowemu. Lekarze robili, co mogli, ale nie udało się go uratować. Piosenkarka po śmierci artystki zrobiła sobie przerwę od występów.
