Rafał Wilhelmi Syn Romana Wilhelmiego – Trudno myśleć o polskim kinie przed czy po Romanie Wilhelmim. W filmach takich jak „Kariera Nikodema Dyzmy”, „Alternatywy 4”, „Czterech pancernych i pies”, „Ćma”, „Zaklte dzielnice” czy „Historia grzechu” dał znakomite kreacje. To tylko kilka z jego wielu znakomitych występów. I pomimo tego, że został główną gwiazdą, jego życie osobiste było katastrofą. Jego osobiste powiązania często się zmieniały. Jego życie kręciło się wokół sceny i ekranu, jednak nigdy nie został zaakceptowany przez innych aktorów. Nazywano go imprezowiczem i dyktatorem. Czy możesz mi powiedzieć coś więcej o Romanie Wilhelmim?
W szóstym miesiącu 1936 roku na świat przyszedł Roman Wilhelmi. On i jego dwaj młodsi bracia „Wywias” dorastali w Poznaniu. Zawsze knuł coś niedobrego. Dziewczynki „biegały z płaczem i narzekały do nauczyciela”, jak powiedział Super Express jego brat Adam Wilhelmi, bo wyrywać sobie warkocze. Roman Wilhelmi był bystrym i aktywnym dzieckiem, którego rodzice coraz bardziej wymagali kontroli. Uczęszczał do salezjańskiej szkoły z internatem w Aleksandrowie Kujawskim. Musiał rozwinąć w sobie polerowany charakter i panować nad swoimi uczuciami. W końcu, tam rozwinęła się w nim pasja aktorska.
Związał się z szkolnym kółkiem artystycznym w Aleksandrowie.Prawdopodobnie nie byłby aktorem, gdyby rodzice nie dokonali tego wyboru za niego.W kaplicy kościelnej doszło do zamieszania. Potrzebowaliśmy małego, lekkiego, łysego Christika dla księdza Siudy, który pięknie śpiewał i ogolił nam głowy do palenia papierosów. Nie przesadzę, jeśli powiem, że zostałem umieszczony w kontenerze i przewożony między etapami. Minęło prawie 50 lat, ale wciąż słyszę pomruki publiczności. Dlatego kategorycznie mogę stwierdzić, że byłam stworzona do teatru. Wcześniej, jak większość dzieci, marzyłem o zostaniu marynarzem lub pilotem. Oczekiwane rezultaty nie nadeszły.
„Kiedy usłyszałem ten huk, wiedziałem dokładnie, co chcę robić w życiu” – powiedział Gazecie Robotniczej Roman Wilhelmi.Roman Wilhelmi zdecydował się na warszawski Wydział Aktorski PWST. Biuro przyjęć prawie go ominęło. Jego ręka została poważnie uszkodzona w wypadku rowerowym. Groziła mu utrata kończyny. Medykom udało się to powstrzymać, dzięki Bogu. Po maturze Roman Wilhelmi związał się z warszawską sceną teatralną, najpierw w Ateneum, później w Nowym.Miniony rok w Akademii Teatralnej był najlepszym rokiem Romka. Po ukończeniu studiów profesor Aleksander Bardini skierował go do pracy w Teatrze Ateneum.
W rzeczywistości Romek całe życie był związany z tym teatrem. A scena była dla niego o wiele ważniejsza niż filmy. Według wywiadu dla Super Express, brat aktora zdradził, że podczas przygotowań do roli aktor robił notatki, a nawet późno w nocy mógł dzwonić do reżysera serialu, aby wyrazić swoją opinię. Jego umiejętność była wrodzona. Robił to, co kochał i oddawał się temu całkowicie. Równie imponująco prezentował się przed kamerą, jak i na scenie.Brak z góry założonych wyobrażeń sprawiał, że Romek wyróżniał się na tle innych swoich aktorów. Informacje o autorze i bohaterze w niczym mu nie pomogły. Bardziej niż ktokolwiek inny potrzebował reżysera.
Nigdy nie udawał, że docenia lepsze rzeczy, on. Nie próbuje tego ukryć, jak większość mężczyzn. Dlatego tak odważnie pracował nad ciężkim rękopisem przed publicznością złożoną z kolegów, którzy nie zawsze byli po jego stronie. Afiszował się swoją niezdolnością do poradzenia sobie z tą sytuacją. Kazimierz Kutz, wypowiadający się po latach w książce Marcina Rychcika, tłumaczy, że czuł, że będzie mu lepiej, gdy postać będzie zalana lawą, wypełniona temperamentem i radością z grania.Ale miał trudny charakter. Jego współpracownicy byli nieprzyjaźni, a poza pracą miał niewielu znajomych. Każdy na scenie musiał dać z siebie wszystko, a on nie wymagał niczego mniej.
Rzucał wyzwania, atakował i poniżał… Zawsze byłem trochę spocony i trochę szalony, więc trudno jest mnie dobrze odczytać. Nie obchodzi mnie to” – często powtarzał.Wygląda na to, że swoje 25-lecie pracy spędził samotnie.Był dumnym człowiekiem, który aktywnie poszukiwał konfliktów z obiema płciami. W zależności od jego usposobienia nawiązywałem z nim kontakt naskórkowy. Rzadko kiedy jego nastrój dorównywał nastrojowi partnera do rozmowy lub rozmówcy. Jeśli Roman miał jakiekolwiek wątpliwości w czymkolwiek, to w otaczającym go świecie. Nigdy nie było bardziej utalentowanego aktora niż on i nadal uważam, że nie ma. W rozmowie z Super Expressem jego przyjaciel Henryk Talar wspominał.
„Było w nim coś, co przerastało nas wszystkich”. Mówiono, że ma problem z alkoholem. Żaden z jego kumpli nigdy tego nie potwierdził. Zazdrośni współpracownicy, którzy traktowali go, jakby był poniżej nich, planowali rozpowszechniać te fałszywe oskarżenia pod jego adresem. Kochał wszystko, co wiązało się z życiem. Był nadmiernie chciwy, brakowało mu samokontroli, wykraczał poza to, co wza rozsądne i pod każdym względem sprzeczne z konwencjonalną mądrością. Czuł wszystkie te emocje, kochając i nienawidząc; podczas pracy, jedzenia, picia, palenia, uprawiania sportu, śmiechu i rozpaczy. Iwona Bielska jest cytowana jako powiedzenie „Dzisiaj myślę, że to było wzruszające” w powieści Roman Wilhelmi.
Historia życia Marcina Rychcika.Występ w serialu Czterech czołgistów i pies był punktem zwrotnym w karierze Romana Wilhelmiego.Teraz każdy młodzieniec w kraju wie, kim jestem dzięki temu, jak bardzo stałem się sławny. Jednak nie dokładnie to miałem na myśli. – Tak, cieszę się, że ludzie rozpoznają mnie na ulicy, że naprawią mi samochód na miejscu w warsztacie, a panie w biurach podskoczą i pomogą mi w różnych sprawach – zaznaczył.W późniejszych latach przybierał różne postaci.
