Tadeusz Duffek Wikipedia – Tadeusz Kazimierz Duffek zmarł 21 października 2005 roku w Gdańsku. Urodził się 28 października 1968 roku. W Gdańsku zakończył naukę w Zespole Szkół Okrętowych. Brał udział w protestach antykomunistycznych w Gdańsku z grupą około 100 działaczy FMW i kibiców Lechii Gdańsk w latach 80.
XX w., od 1985 r. był liderem Gdańskiej FMW i członkiem Grup Wykonawczych. Byłem współorganizatorem strajków w Stoczni Gdańskiej w maju i sierpniu 1988 r. W Stoczni im. Od 1986 roku uczestniczy w Narodowych Pielgrzymkach Świata Pracy na Jasną Górę. Porzuć go i uratuj mnie.
W maju 1988 roku pomagałem organizować demonstrację podczas I ligowego meczu piłki nożnej pomiędzy Lechią Gdańsk a Górnikiem Wałbrzych, aby pokazać swoje poparcie dla strajkujących stoczniowców. W sierpniu tego samego roku to ja zainspirowałem kibiców Śląska Wrocław do przyłączenia się do strajku Straży Granicznej.
Prace autorów znajdujących się na tej liście zostaną udostępnione w domenie publicznej 1 stycznia 2020 r., ponieważ ochrona praw autorskich wygaśnie po upływie zwykłego okresu ochrony. Zautomatyzowany program skanuje Wikidane w poszukiwaniu artykułów zawierających terminy „osoba”, „zmarły 1949” i „autor” i dodaje je do listy.
Wyznawcy w drodze do Raju. Podróż życiowa Tadeusza Duffka
W akcie odpokutowania zamordował człowieka. Modlił się, aby Bóg uratował jego rodzeństwo. Bohater walki antykomunistycznej Tadeusz Duffek jest wśród kibiców Lechii czczony jako legenda. Zaproponował, aby co roku na Jasnej Górze gromadzili się kibice wszystkich klubów. Myślałem, że złamałem żebro, kiedy uderzyłem w drzewo.
„Boże, błagam Cię” – modlił się Tadeusz, wchodząc do kaplicy.Błagał Boga, aby oszczędził Andrzeja, ściskając kraty niebieskimi rękami. Od samego początku odczuwał silną potrzebę pozostania w domu; głos w nim doradził mu, aby to zrobił. Kibic Lechii Andrzej Duffek przebywał w śpiączce w gdańskim szpitalu.
Lenina i Gdańskiej Remontowej brałem udział w akcjach porządkowych, pracowałem jako drukarz w drukarni FMW, produkując druki opozycyjne, ulotki, i niezależne publikacje. Siostra Andrzeja i Tadeusza, Marzena Sobolewska, powiedziała, że przyjęli go, bo nie ma krewnych. Kilka tygodni temu on i jego syn poszli na sanki.
Ale młodzieniec nalegał i obiecał. Gdy po całej zabawie na śniegu zjeżdżał po śnieżnym zboczu, próbował ominąć grupę dzieciaków, które niespodziewanie znalazły się na jego drodze. Według niego, około pięćdziesięciu metrów dalej dwóch mężczyzn zaczęło krzyczeć „Arka, Arka”. Aby je powstrzymać, przesunęłam się.
Ktokolwiek ma na sobie zielono-białą koszulkę, jest zabójcą.
Rok urodzenia Tadeusza – 1968. “Andrzej” przyszedł na świat w 1973. Pochodził z Zastrzemy. Ci bandyci byli z Lechią od początku; byli chuliganami, którzy walczyli o klub. 30 maja 1985 roku na osiedlu Tadeusz wraz z towarzyszką upijał się alkoholem. Ich skandowanie „Lechia ch…je” rozpoczęło się wkrótce po zmianie albumu.
Motywacją do tego były klubowe barwy Lechii na mojej koszulce i szalik na szyi mojego przyjaciela. Doszło do starć. Na krzyki mężczyzn z cienia wzgórza wyłoniło się czterech kolejnych. Wszyscy byli starsi ode mnie o jakieś dziesięć lat. Czas był taki, że miałem mniej niż siedemnaście lat. Serce biło mi mocno i sięgnąłem po ostrze.
Martwiłem się, że będą przerażeni, ale ku mojemu zdziwieniu byli wściekli. Mój następny pomysł dotyczył tego, jak przetrwać tę bitwę. Stanowili jedność i to dawało im siłę. Jeden z nich skoczył na mnie. Zatrzymał mnie patrol ZOMO. Po 1,5 godzinie dowiedziałem się, że ranny zmarł. W ich pogrzebie weźmie udział kilkaset osób.
Tym czynem jego życie dobiegło końca. Idąc dalej, powiedział: – Pośród całego chaosu zacząłem uciekać, a uszy wypełniły mi krzyki, że „ten w biało-zielonej koszulce to morderca”. Zatem moim zdaniem jest to przede wszystkim postać legendarna z trybun i postać ikoniczna lat 80. Jednak oddanie kibica klubowi nie ma granic.
Jedna prawdziwa, żywa, oddychająca jednostka walcząca z komunizmem
Tadeusz Duffek i Jarosław Wąsowicz, salezjanin ksiądz, byli kumplami z dzieciństwa. Podobnie jak Lechia, urodził się i wychował na Zaspie. To była straszna, bolesna próba, ale przeszło mu to dwa lata temu w Szczecinie podczas jednego ze zgromadzeń. Pokonał tę tragedię, nie cofając się ani nie izolując.
Książkę o Duffku pt. „Wielka Lechia Moich Marzeń” napisali ksiądz i doktor Karol Nawrocki, obecnie dyrektor Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, a także wielbiciel Lechii. Swoimi tragicznymi i pięknymi historiami życia Nawrocki opowiada nam, że Tadeusz Duffek to prawdziwy facet. Byłam dzieckiem, kiedy stał się sławny, więc dzieliły nas dekady.
Tragicznie odszedł Tadeusz Duffek, niekwestionowany władca kibiców Lechii.
To było trzy lata temu, a ja nadal to pamiętam. Jego przybycie było kolejnym wydarzeniem. Gdzie on i jego kumple często zbierali się na piwo. Następnie przyznali, że jako bandyci mieli trudną przeszłość. Byli bandyci, teraz cieszą się emeryturą. To przez nich tworzyły się rodziny. Dorosli. W końcu udało im się dogonić.
Ich radość z bycia żywymi jest namacalna. Preferowanym strojem pochówkowym są biało-zielone szaliki. Na niedzielnym pogrzebie Dufa frekwencja będzie liczona w tysiącach. Trumna ozdobiona tysiącami zielonych i białych szalików zostanie pochowana. Wszelkie animozje między nami były odgrywane na boisku.
Brat Tadeusza, Andrzej, dodaje, że w dniu jego śmierci kibice Arki Gdynia z Sopotu przesłali mu dwa lub trzy SMS-y z kondolencjami. Ci z nas, którzy przyjaźnili się z Dufem lub go znali, prawdopodobnie pójdą na jego pogrzeb w niedzielę, aby złożyć mu wyrazy szacunku. Świat wokół niego kontynuował swój zwykły bieg.
To były dla mnie dwa miesiące piekła. Poczułam się oszukana, gdy moje modlitwy zostały wysłuchane.
Nieznany był zasięg udaru. Ostatecznie to lekarz stwierdził wcześniej moją śmierć. Moja rodzina była ogromnie obciążona trzema dniami pobytu na intensywnej terapii, a mnie pozostały dwa miesiące. Poczułam się tak, jakby ktoś mnie wykorzystał, kiedy dowiedziałam się, że modlę się o mnie na zawsze.
Ulubiony skład Andrzeja Duffka, który przez długi czas był kibicem Lechii Gdańsk, był praktycznie skazany na porażkę. – Jeśli określenie „skazany” jest właściwe. Jeśli jesteś małym chłopcem i dorastasz ze starszym bratem, który jest wielkim fanem, na pewno też będziesz fanem. Ze względu na radość i miłość, które poczułem.
Po spędzeniu czasu z jego przyjaciółmi i absorbowaniu ich energii nie możesz powstrzymać się od bycia fanem. Szczególnie pomocne było to, że Lechia odwzorowywała to, czego uczyliśmy się w domu. Był i jest związek z polskością, opór wobec starego systemu i walka – przekonuje. Od czasu do czasu spotykaliśmy się i piliśmy piwo.
