Igor Śmiałowski Żona – Ignacy Gogolewski zapamiętał miaowskiego jako “czarującego, czarującego przyjaciela, wspaniałego aktora, prawdziwego dżentelmena”, a Jerzy Waldorff nazwał go “arystokratą teatru PRL-u”. Z bohaterskim aktorem według Andrzeja Szczepkowskiego niezmiennie będzie się kojarzyć fraza „na zawsze kochanek”.W Chopach 1972 zagrał dziedzica, w Lalce 1977 księcia, w Karierach Nikodema Dyzmy 1980 hrabiego, aw Janie Kiliskim 1990 króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.Był pierwszym polskim twórcą teatralnych anegdot, takich jak te zawarte w jego utworach “Igor miaowski opowiada” i “Zabawy z Melpomeną”, w których żartobliwie opowiadał o historii polskiego teatru. Napisał pamiętnik zatytułowany „All Back”.
Bycie arystokratą ma we krwi. Do ról filmowych i teatralnych nosił smoking, lakierowane buty, cygaro i drogi szalik. Jego zachowanie i strój pasowały do niego jak druga skóra. był w “Lalce”, “Chłopach” i “Karierze Nikodema Dyzmy”. Aktor, który wychował się w PRL-u, „wystarczy mieć kamerę na sobie przez minutę, by uwieść publiczność przedwojennym szykiem” – pisze Kot.Z kolei Witold Sadowy tak o miaowskim mówił: “Wybitny aktor, reprezentujący najwyższą klasę – w teatrze iw życiu”. Człowiek wielkiego ciepła i uroku, sympatyczny, dobry i szlachetny. oddany rodzinie, z żoną i córką, które podsycają jego pasję do teatru Dasia i Asia.
Igor Miaowski wcześniej Igor Smirnow urodził się w Moskwie 20 czerwca 1917 roku. Urodził się i wychował w Wilnie. Ukończył ósmą klasę. Jeremiego Lelewela. Chociaż tata Igora był lekarzem, zawsze chciał zostać artystą. Po ukończeniu szkoły średniej podjął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu S. Batorego w Wilnie. Bardziej spodobała mu się Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie niedaleko Brześcia, więc wyjechał.W 1938 został wysłany do zakładów zbrojeniowych w Starachowicach. Podczas kampanii wrześniowej był zastępcą dowódcy plutonu 1. Motorowej Baterii Artylerii Przeciwlotniczej.
Naukę w konspiracyjnym Studiu Dramatycznym w Wilnie ukończył w 1940. 2 października zadebiutował w kabarecie Ksantypa z Januszem Minkiewiczem. W 1944 i 1945 pracował w Teatrze Komedii Muzycznej „Lutnia” oraz w Wileńskiej Pracowni Literacko-Artystycznej w 1940 i 1941.Jako członek pułku Armii Krajowej aktor został zmuszony do opuszczenia Wilna w 1945 roku.miaowski wspominał: „w końcu stycznia 1945 r. przyjechaliśmy pierwszym transportem teatralnym z Wilna w dość dużym składzie i wtopiliśmy się w istniejącą tam grupę”. Cudowni, kochani ludzie. Pod jego kierunkiem studiowali Jan Widerski, Józef Kondrat, Czesaw Woejko, Hanka Bielicka i Zygmunt Kstowicz, którzy wszyscy zdobyli większą sławę.
Tam przez pewien czas w 1945 roku pod dyrekcją Michy Meliny “grał wiele ciekawych ról” – wspomina Sadowy. Wśród nich była główna rola Jakuba w Głupim Jakubie Tadeusza Rittnera.Występy w filmach i programach telewizyjnych przyniosły mu sławę. W pierwszym polskim filmie wydanym po II wojnie światowej, Zakazanych pieśniach w reżyserii Leonarda Buczkowskiego, wcielił się w funkcjonariusza gestapo odpowiedzialnego za śmierć niewidomego akordeonisty. W Mieście nieokiełznanym Jerzego Zarzyckiego zagrał trzy lata później Andrzeja, partyzanta Armii Ludowej.Był obsadzony głównie w rolach drugoplanowych i epizodycznych” – zaznaczył recenzent Jerzy Armata.
Tytus Wojciechowski, przyjaciel kompozytora, w +Młodość Chopina+ Witolda Lutosawskiego; Aleksander Ford, dowódca dywizjonu 306, w +Historia jednego myśliwca+ Huberta Drapelliego; Hrabia Czyski w +Znachorzu+ Jerzego Hoffmana; ambasador w +Cudzoziemce+ Ryszarda Bera”.W ciągu swojej kariery miaowski grał role tak różnorodne, jak współpracownik Canarisa, generał Erwin Lahousen w „Epilogu norymberskim”, ksiądz w „Dolinie Issy” i „Jestem motylem, czyli romans 40-latka ” i generał-gubernator warszawski Hans von Beseler w „Polonia Restituta”. Inne cykle filmowe, przy których pracował to: “Doktor Ewie” reż. Karski, “Stawka, większa niż życie” inż. i „Kariera Nikodema Dyzmy” hrabiego Roztockiego.
Oprócz portretowania wysokich rangą dowódców SS, Igor Miaowski często portretował prawdziwych szlachciców, a jego królewska postawa i przystojne rysy wskazywały na szlachetność jego urodzenia. Role Miaowskiego to typowo bezwzględni ekstremiści, którzy nie mrugną okiem, jeśli ich decyzje zakończą się śmiercią tysięcy ludzi. Coryllus zauważył w Salonie 24, że kobiety uwielbiają prace +niemieckie+ miaowskiego, a mężczyźni od czasu do czasu współczują jego trudnej sytuacji.Od debiutu w “Groteskim” Juliana Tuwima w reżyserii Wandy Nadzinowej 14 grudnia 1957, do ostatniej telewizyjnej roli Rosawskiego w “Bigda idzie!” Juliusza Kadena-Bandrowskiego, reżAndrzeja Wajdy 29 listopada 1999 wystąpił w około 60 produkcjach Teatru TVP.
Ponad 200 ról w produkcjach Teatru Polskiego Radia świadczy o jego popularności. 19 maja 1949 zadebiutował w “Ojcu Debiutanta” w reżyserii Kazimierza Rudzkiego, w tak zwanym “teatrze wyobraźni”. Potem była rola w filmowej adaptacji wspomnień Jana Chryzostoma Paska w reżyserii Zbigniewa Kopalko z 1952 roku. W 1974 pod kierunkiem Zdzisawa Nardellego wcielił się w postać Literata w kwadrofonicznej adaptacji słuchowiska Dziady Mickiewicza.Po występach w Teatrze PR jego kariera aktorska zakończyła się “Powtórką legend warszawskich” Zofii Orszulskiej w reżyserii Wojciecha Maciejewskiego.
Po wojnie Miakowski przeniósł się z Białegostoku do Krakowa. W Starym Teatrze pracował od grudnia 1945. W reżyserii Krystyny Zelwerowicz wcielił się w postać Tony’ego Andersona w komedii +Roxy+ Connersa; Jan Koecher obsadził go jako Sherlocka Holmesa w Jajku Kolumba Stefana Flukowskiego; a Janusz Warnecki obsadził go w roli Franciszka Villona w Królu Frimla.
