Maciej Orłoś Nie Żyje – Jest osobowością telewizyjną, dziennikarzem i aktorem w Polsce pod pseudonimem Maciej Henryk Oro. Gospodarz Telewizji Polskiej od 1991 do 2016, WP od 2016 do 2018, Radia Zet oraz Radia Nowy Świat .Urodzony jako syn pisarza Kazimierza Oro i jego żony Seweryny Wilhelminy Orosiowej z domu Mackiewicz, jest wnukiem mikologa Henryka Oro. Jego prapradziadek, Ksawery Pietraszkiewicz, był zesłańcem i konspiratorem.
Ukończył warszawską Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza. Jako przewodniczący Niezależnego Zrzeszenia Studentów przewodniczył uczelnianemu Komitetowi Strajkowemu w czasie strajków. Po spędzeniu czasu w Eugene O’Neill Theatre Centre, w latach 80. doskonalił swoje umiejętności aktorskie w znakomitej londyńskiej Akademii Muzyki i Sztuki Dramatycznej.
Opanowanie tematu
Zatrudniały go warszawskie teatry Teatru Nowego, Teatru Ateneum i Teatru Popularnego.Od 15 czerwca 1991 do 31 sierpnia 2016 przewodniczył programowi informacyjnemu Teleexpress. Od czerwca 1998 wraz z Barbarą Górską współprowadził weekendowe odcinki Wiadomości. Wymyślił I to jest Polska! i gospodarzem Eye to Eye. Z ramienia Towarzystwa Przyjaciół Osób Niepełnosprawnych zajmował się wydawaniem pism kulturalnych „Jakaś Kultura”, „Pocig do Kultury”, „Cooltura”.
Od 2001 do 2007 roku podawał sumę głosów Polaków w finale Konkursu Piosenki Eurowizji. Od września 2008 do lipca 2009 prowadził teleturniej 300 procent normalności. Od czerwca 2012 do listopada 2015 wraz z Anną Karną współprowadził teleturniej Nie ma jak Polska. Od marca 2014 do zakończenia emisji programu w sierpniu 2016 prowadził Teleexpress Extra w TVP Info.
Po odejściu z TVP został ostatecznie członkiem zespołu Wirtualnej Polski. Po raz pierwszy pojawił się w telewizji 2 grudnia tego roku, prowadząc program informacyjny #dziejesi 16:50 dla kanału Wirtualna Polska. Po zakończeniu produkcji tego programu we wrześniu 2017 r. Zakotwiczył nocny program Oro Kontra do 1 kwietnia 2018 r., Kiedy podjął decyzję o odejściu z nadawania.
12 lutego 2018 roku uruchomił swój oficjalny kanał na YouTube iw tym samym miesiącu rozpoczął tam również transmisję strumieniową „Eye of Oro”. Od 9 września 2019 do 27 marca 2020 współprowadził humorystyczny program ZETexpress w Radiu Zet z Michałem Zieliskim. 6 września 2019 został oficjalnie przyjęty do zespołu. 27 marca 2020 Eurozet poinformował, że umowa Radia Zet z Maciejem Oroo i Michałem Zieliskim nie zostanie przedłużona.
Od kwietnia 2020 do czerwca 2020 prowadził program Tak Gra w internetowym radiu RadioSpacja. 31 lipca tego samego roku zadebiutował jako członek redakcji Radia Nowy Świat. W poniedziałek 3 sierpnia objął stanowisko gospodarza porannego pasma stacji Nowy dowcip i pełnił tę funkcję co drugą środę. 31 sierpnia 2022 roku zakończyliśmy współpracę z tą stacją. 29 maja 2021 roku wyemitował pilotażowy odcinek PKS PRESS, parodii magazynu muzyczno-informacyjnego, który prezentował na YouTube.Wstąpił do Free Speech Association, aby pokazać swoje poparcie dla tej zasady.
Ustawienia prywatne
Rozwiodłam się trzy razy. Bohaterowie trzech powieści Macieja Oroo wzorowani są na jego własnych dzieciach: synach Rafie i Antonim z drugiego małżeństwa oraz synu Kubie i córce Melanii z trzeciego. Od 2022 roku mieszka z Pauliną Koziejowską we wspólnym mieszkaniu.
Henryk Oro, brat pisarzy Stanisława Kota i Józefa Mackiewiczów, jest synem Seweryny z Mackiewiczów, absolwentem Państwowego Zakładu Pedagogiki Specjalnej. Henryk senior jest wieloletnim kierownikiem Zakładu Fitopatologii Leśnej w Instytucie Badawczym Leśnictwa i pracuje jako pracownik naukowy i mikolog.
Jedynym miejscem, w którym mieszkał jako dziecko poza Warszawą, były Dbrówki, wieś pod ostrym, w latach 1941-1943. W czasie powstania warszawskiego znajdowała się na Ochocie. Żołnierze RONA, którzy mieli rozstrzelać grupę wieśniaków, w tym jego samego, w ostatniej chwili zmienili zdanie.
Po wygnaniu ze stolicy zamieszkał najpierw w Rawie Mazowieckiej, później przeniósł się do Łodzi. Uczęszczał do publicznych szkół podstawowych i gimnazjów w Warszawie, zanim ukończył męskie Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Reytana w 1953 r. W latach 1955-1960 studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
Wiedza i kreatywność w wybranej dziedzinie
Karierę pisarską rozpoczął w 1958 roku, kiedy to w czasopiśmie Twórczo ukazało się jego opowiadanie „Dziewczyna z łódki”. Po ukończeniu studiów prawniczych początkowo pracował w Kancelarii Prawnej Kombinatu Górniczo-Energetycznego „Turów” w Turoszowie. Na czas budowy elektrowni wodnej „Solina” w Bieszczadach, począwszy od 1963 r., udzielał porad prawnych spółce.
Radca prawny Elektrowni „Kozienice” od 1969 r. Na początku lat 70. h.Karierę rozpoczął w Naczelnej Redakcji Literackiej Polskiego Radia jako redaktor teatralny. Pracę na pół etatu w „Literaturze” rozpoczął jako reporter w 1972. Posadę w Polskim Radiu i redakcji „Literatury” stracił po opublikowaniu Cudowna melina w Instytucie Literackim w Paryżu w 1973; książka została również objęta protokołem cenzury .
Od 1973 do 1976 był referentem prawnym Warszawskiego Przedsiębiorstwa Robót Drogowych przy budowie autostrady „Gierkówka” łączącej Warszawę z Katowicami. Zaprotestował pisemnie do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL w styczniu 1976 r. w sprawie planowanych zmian w Konstytucji PRL .Oddając się całkowicie pisarstwu w 1977 roku, po latach udziału w akcjach konspiracyjnych, nie mógł niczego publikować w swoim kraju z powodu oficjalnej cenzury.
W liście do władz komunistycznych z prośbą o spotkanie ze strajkującymi robotnikami dołączyło do niego 23 sierpnia 1980 r. 64 innych profesorów, pisarzy i dziennikarzy. W latach 80. przyczynił się do powstania „Kultury” w Paryżu i „Pulsu” w Londynie.
Oprócz pracy w redakcji „Nowej Płyty” w latach 1982 i 1983, od 1981 współredagował podziemny kwartalnik „Zapis”. Jego praca w RFE/RL w Polsce obejmowała lata 1988-1994. Po upadku PRL jego teksty ukazywały się w wielu gazetach, m.in. w „Tygodniku Solidarno”, „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „ytym” i „Gazecie Polskiej”. Podjął tam, gdzie przerwał, jeśli chodzi o rozmowy z polskimi mediami.
Był członkiem jury nagrody literackiej. Józef Mackiewicz, choć podał się do dymisji w 2006 roku po antysemickich wypowiedziach sekretarza partii Stanisława Michalkiewicza . Odrzucił Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” z 2016 roku, który wręczył mu minister Piotr Gliski, bo „nie chcę odznaczenia od przedstawicieli władz, które łamią zasady demokracji w Polsce” .
Maciej Oro to w tym momencie nazwisko powszechnie znane. Wiele osób ciepło wspomina Oro jako gospodarza „Teleexpressu” w Telewizji Polskiej, kiedy pracował jako dziennikarz. Maciej Oroo jest teraz w stanie kontaktować się z większą liczbą osób dzięki swojej zdolności do samodzielnego funkcjonowania w sieci.
Dorobek zawodowy Macieja Oro jest powszechnie znany, ale jego związek z młodszą dziennikarką Pauliną Koziejowską stał się ostatnio obiektem zainteresowania mediów.Rafa i Antoni, obaj synowie, to dwoje z czworga dzieci Macieja Oro z poprzedniego małżeństwa; pozostałe dwie to Kuba i Melania, obie córki.
