Grace Jones Wzrost – Grace Beverly Jones, jamajska piosenkarka, autorka tekstów, aktorka i była modelka, jest ikoną kultury lat 70. i 80. dzięki przełomowemu wyglądowi i niebinarnej prezentacji płci. Na początku lat 70. rozpoczęła karierę jako modelka, pojawiając się na okładkach magazynów takich jak Elle i Vogue, współpracując z projektantami takimi jak Yves Saint Laurent i Kenz Takada.
Jej debiutancki album ukazał się w 1977 roku. Karierę rozpoczęła w gatunku disco, ale potem przerzuciła się na reggae, nową falę i ostatecznie pop. Widziałem tę twarz wcześniej, La Vie en Rose, Love Is the Drug i Private Life należą do jej najbardziej znanych utworów, obok „Pull Up to the Bumper”, „Slave to the Rhythm” i „ Nie jestem idealny.” Zadebiutowała jako Zula w filmie Conan the Destroyer z 1984 roku, obok Arnolda Schwarzeneggera i Sarah Douglas.
Potem pojawiła się w A View to a Kill jako May Day. Artyści tacy jak Andy Warhol i Jean-Paul Goude znajdowali w niej inspirację. Artyści, w tym Annie Lennox, Róisn Murphy, La Roux, Lorde, Lady Gaga i Rihanna, uznają Grace Jones za główną inspirację dla własnej muzyki. Została uznana za jedną ze 100 najlepszych wokalistek przez VH1 i jedną z 40 najlepszych wykonawców muzyki klubowej wszechczasów przez Billboard.
Kilka źródeł podaje rok urodzenia Jonesa jako 1952; jednak tak naprawdę urodził się w 1948 roku w Spanish Town na Jamajce. Jej prawdziwe nazwisko to Mendoza, ale Mendoza to także pseudonim sceniczny, którego używała na początku swojej kariery, kiedy była tancerką. Jej matką była Marjorie Nell, a ojcem Robert Winston Jones. Grace była trzecim z siedmiorga ich dzieci, a poprzez adopcję dodali kolejną córkę.
Została wychowana w wierze zielonoświątkowej i miała uczestniczyć w regularnych nabożeństwach i studiach biblijnych. Jego ojciec pracował jako robotnik rolny na Wschodnim Wybrzeżu, dopóki nie doznał objawienia religijnego podczas nieudanej próby samobójczej i zdecydował się poświęcić swoje życie głoszeniu ewangelii Pięćdziesiątnicy. W Stanach Zjednoczonych Jones i jej bracia byli wychowywani przez babcię i jej nowego męża.
Jones był samotnym dzieckiem, które celowało w lekkoatletyce, mimo że miał tylko jednego kolegę z klasy. Jej rodzina przeniosła się do Lyncourt, Salina, Nowy Jork, gdy miała 13 lat. Uczęszczała na Uniwersytet Syracuse na specjalizację z języka hiszpańskiego. Jones w końcu zaczęła buntować się przeciwko swoim rodzicom i ich przekonaniom, o czym świadczy jej używanie makijażu, spożywanie alkoholu i wycieczki po klubach ze swoim bratem gejem Christianem.
Dołączyła do swojego profesora teatralnego podczas letniej wycieczki do Filadelfii, gdzie oboje pracowali jako tancerze go-go, mieszkali w hippisowskich komunach i eksperymentowali z LSD i innymi narkotykami. Karierę modelki rozpoczęła w wieku 18 lat i przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie podpisała kontrakt z Wilhelmina Models. Agencja uznała jednak, że jej wygląd był zbyt szokujący dla klientów z USA i wysłała ją do Europy.
Zaszczyciła okładki Elle i Vogue we Francji, a także niemieckie wydanie Stern. Mieszkała w tym samym paryskim mieszkaniu co Jessica Lange i Jerry Hall. Na początku swojej kariery Jones występowała w niskobudżetowych filmach, takich jak amerykański thriller kryminalny Gordon’s War Ossie Davisa obok Paula Winfielda i francuska komedia Gérarda Pirèsa Uwaga les yeux! z Claudem Brasseurem.
Portfolio , jej debiutancki album, został wydany przez Island Records w 1977 roku, wkrótce po powrocie do Stanów Zjednoczonych i podpisaniu kontraktu płytowego z wytwórnią. Zawierał utwory taneczne inspirowane dyskoteką, takie jak „I Need a Guy” i zręczny cover „La vie en rose” Édith Piaf, piosenki, która była wówczas niezwykle popularna we Włoszech i Francji. Po swoim dyskotekowym albumie Fame wydała kolejny, Muse, który został w dużej mierze przeoczony przez publiczność.
Yves Saint Laurent, Kenz Takada i Claude Montana to tylko niektórzy z projektantów i stylistów, dla których pracowała po przeprowadzce do Paryża. Wraz z Amandą Lear i Patty Pravo wystąpiła w cieszącym się złą sławą włoskim programie telewizyjnym Stryx. W tamtych czasach miała reputację jednej z bardziej ekscentrycznych klientek Studio 54. Po tym, jak moda na dyskotekę zniknęła, Jones porzuciła swoją starą osobowość na rzecz nowej, z charakterystyczną kanciastą fryzurą.
Przeszła także zmianę kierunku artystycznego, tworząc na początku lat 80. muzykę nowej fali z wpływami reggae. Jej czwarty album Warm Leatherette ukazał się w 1980 roku i zawierał covery piosenek takich muzyków, jak The Pretenders, Roxy Music i Tom Petty. Pomimo słabej sprzedaży albumu, Grace Jones przebiła się na brytyjski rynek dzięki swojemu przebojowemu singlowi „Private Life”, który się na nim pojawił.
Album Nightclubbing został wydany w 1981 roku i zawierał covery piosenek takich muzyków jak Iggy Pop, Flash and the Pan i Bill Withers. Album został dobrze przyjęty zarówno przez krytyków, jak i fanów, a jego single „I’ve Seen That Face Before” i „Pull Up to the Bumper” stały się wielkimi hitami dla Jonesa. Aby wesprzeć album, Jones zabrał w trasę swój legendarny wówczas A One Man Show.
Jej nowy wizerunek był prowokujący, seksualnie ambiwalentny i androgyniczny dzięki stylizacji jej ówczesnego partnera, francuskiego projektanta mody Jean-Paula Goude’a. W tym samym roku uderzyła gospodarza brytyjskiego talk-show, Russella Harty’ego, mówiąc, że ją ignoruje. Sukces kontynuowano wraz z albumem Living My Life z 1982 roku, na którym znalazły się single „Nipple to the Bottle” i „My Jamaican Man”.
Pierwszym ważnym występem Jonesa w hollywoodzkim filmie był u boku Arnolda Schwarzeneggera w filmie Conan the Destroyer z 1982 roku. Była nominowana do nagrody Saturn Film Award za rolę amazońskiej wojowniczki Zuli. W Zabójczym widoku, czternastym oficjalnym filmie o Jamesie Bondzie, zagrała u boku Rogera Moore’a jako diabelska May Day. W 1973 roku pojawiła się na okładce albumu Billy’ego Paula Ebony Woman.
