Książę Rudolf Syn Sisi – Austriacki cesarz Franciszek Józef i syn i spadkobierca cesarzowej Elżbiety, Rudolf Habsburg-Lorraine. Arcyksiążę Austrii. 21 sierpnia 1858 roku para cesarska powitała na świecie swojego pierwszego syna i trzecie dziecko: Rudolfa. Zgodnie z ówczesną normą, w bardzo młodym wieku został odebrany matce i oddany pod opiekę matki ojca, arcyksiężnej Zofii.
Przyszły król rzadko odwiedzał swoich rodziców. Cesarzowa nie miała silnego związku ze swoimi dziećmi, ponieważ spędzała tak dużo czasu z dala od nich podróżując i dbając o swój wygląd. Cesarz był jednak człowiekiem praktycznym, całkowicie oddanym swoim obowiązkom i przedkładającym surowość nad ojcowskie emocje. Sześcioletni Rudolf rozpoczął naukę u hrabiego Gondrecourta, a siedmioletni Rudolf uczył się u hrabiego Józefa Latura.
Okazało się, że mentor arcyksięcia Aleksandra, Latur, był znakomitym nauczycielem. 24 czerwca 1877 r. Rudolf otrzymał dyplom. Od razu zaciągnął się do wojska. 36. pułk piechoty mianował go swoim nowym dowódcą. Jego posterunki zaprowadziły go do Pragi, a następnie do Wiednia. Role, jakie pełnił w obu miastach, były jedynie symboliczne. Miał trudne stosunki z cesarzem i innymi wysokimi urzędnikami dworskimi. Z Mayerling ciało Marii zostało potajemnie przeniesione na cmentarz Heiligenkreuz.
Był jednym z najmniej poinformowanych facetów w Austrii, powiedział swojemu przyjacielowi Maurice’owi Scheppsowi. Poślubił córkę Leopolda II z Coburga, belgijską księżniczkę Stefanię Clothilde 10 maja 1881 roku. Ślub był spektakularnym pokazem przepychu i okoliczności godnych przyszłego monarchy. Rudolf wydawał się być głęboko zakochany w swojej młodej żonie, którą nazywała „grubym słoniem”.
Po narodzinach arcyksiężnej Elżbiety Marii książę i księżna oddalili się od siebie i nigdy się nie pogodzili. Arcyksiążę, który cierpiał na neurastenię, ukojenie znajdował w alkoholu, opium i towarzystwie kobiet. Rudolf był zagorzałym orędownikiem liberalizmu, co zbliżyło go intelektualnie do matki niż do bardzo konserwatywnego ojca. Arcyksiążę lubił przebywać w towarzystwie tych postępowych wiedeńskich dziennikarzy.
Jego idealną jednostką polityczną w Europie była Austria. Uważano, że Austria, Francja, Rosja i Anglia są w sojuszu. Przekonywał w liberalnej gazecie, że Europa potrzebuje rewolucji społecznej, aby zacząć od nowa. Przekonania polityczne Rudolfa ewoluowały z czasem w kierunku większego liberalizmu i sekularyzmu. Na dworze panowało niezadowolenie z powodu jego rozległych kontaktów z liberałami w sieciach społecznościowych.
Arcyksiążę cieszył się szeroką gamą książek i dzieł sztuki. Poparł powstanie przełomowej książki Monarchia austro-węgierska w słowie i obrazach, podsumowującej historię naturalną regionu Dunaju. Wiele książek i artykułów, w tym Journey to the East z 1884 roku, nosi jego imię. Słowa po prostu płynęły, kiedy o nim pisano. Pisał wyrazistym, prostym stylem. Arcyksiążę miał słabość do badaczy.
Uznał wartość rozwoju. Dostrzegł znaczenie zrobienia czegoś dla rozwoju technologii. Chętnie przyjmował współczesne postępy i innowacje. Wiele działań jego syna nie było tolerowanych przez jego ojca, cesarza Franciszka Józefa. Nie znosił ich cudzołożnego romansu. Obaj mieli różne poglądy polityczne na wiele ważnych tematów. Arcyksiążę stwierdził, że jego ojciec był tak uparty, że nie miał przyjaciół.
Miał być nieświadomy prawdziwych uczuć i pragnień ludzi, którym przewodził, ponieważ otaczała go kasta biurokratów i urzędników. Od 1875 r. arcyksiążę korespondował z królem Bawarii Ludwikiem II, aw latach 1872-1888 pisał liczne listy do swojego młodszego kuzyna arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, zachęcając go do zerwania ze sztucznymi ograniczeniami narzuconymi przez dwór wiedeński.
Wiele cech Rudolfa można przypisać jej. Osobowość i umiejętności, wyobraźnia i spontaniczność, emocjonalna głębia i spostrzegawczość, humor i inteligencja. W ich związku było dużo miłości i urazy. Po urodzeniu drugiego dziecka, Marii Walerii, Elbieta niemal całkowicie zdystansowała się od syna i nie angażowała się w jego wychowanie. Rudolf walczył o aprobatę swojej matki, ujawniając swoje wspólne preferencje.
Do T, naśladował każdy jej ruch. Jeśli chodzi o politykę, on i cesarzowa zgadzali się. Mieli takie samo zdanie na temat przywództwa i inicjatyw premiera Taaffego. Jednak nie był łagodny w stosunku do matki w swojej krytyce. Na przykład mylił się, zakładając, że Elżbiecie brakowało upodobania duchowego. Carl Menger z Austriackiej Szkoły Ekonomicznej był jednym z nauczycieli arcyksięcia.
Rudolf kupił domek myśliwski w Mayerling w 1887 roku. 30-letni wówczas następca tronu spotkał jesienią następnego roku 17-letnią baronową Marię Vetserę. Maria traktowała Rudolfa jak boga od momentu ich spotkania i była gotowa zrobić wszystko, by mu pomóc. związek Rudolfa w Maria nie była największą miłością jego życia, ale troszczył się o nią i był poruszony jej niesłabnącym, wręcz fanatycznym oddaniem dla niego.
Maria była gotowa przejść przez samobójstwo dziedzica królestwa, kiedy podjął decyzję. Raporty wskazują, że Rudolf próbował popełnić samobójstwo przed śmiercią. W Mayerling zapanowała cisza radiowa dotycząca obecności i śmierci Vetsery. Po tym, jak arcyksiążę popełnił samobójstwo, uznano go za „niestabilnego psychicznie”, aby mógł otrzymać państwowy pogrzeb. Szczątki Rudolfa spoczęły w cesarskiej krypcie kościoła Kapucynów w Wiedniu.
Odkąd pojawił się raport o śmierci arcyksięcia, pojawiło się wiele pytań. W wywiadzie udzielonym na krótko przed śmiercią w 1989 roku Zita Maria z Parmy, ostatnia cesarzowa Austrii, ujawniła, że arcyksiążę i jego ukochana zostali zamordowani w ramach spisku mającego na celu uciszenie Rudolfa po tym, jak odmówił udziału w próbie rządu francuskiego obalić jego konserwatywnego i proniemieckiego ojca.
